Waarom kan ik niet gewoon nog bang voor katten zijn?

Vroeger waren huisdieren mijn grootste angst. Op plekken waar honden of katten waren, daar was ik niet. Op plekken waar ik was, daar waren zij niet. Zo simpel was het.

Als ik weer eens bij mijn oom en tante op visite moest, dan ging ik zo lang in de ‘veilige’ gang staan te huilen tot hun hond buiten werd gezet. Vaak werd dit niet begrepen. Mijn ouders hebben zoveel geprobeerd zodat ik over mijn angst heen zou komen, maar niets hielp. Niet de bezoekjes aan buren met puppy’s, niet al de keren dat ik werd gevraagd om toch een kat proberen te aaien, zelfs niet al de keren dat ik op visite bij mijn oom en tante werd gevraagd om toch te proberen om in dezelfde ruimte te zijn als hun hond.

Ik durfde het gewoon echt niet. Zo bang was ik dat een hond me zou bijten, of een kat mij zou krabben. Altijd als ik toen iemand met veel littekens zag, dan had ik in mijn hoofd direct besloten dat ik nooit bij die persoon thuis zou gaan spelen. Mij niet gezien. Ze hebben vast een agressieve kat of een bijtende hond.

Gevecht met eigen gedachtes

In de tussentijd is er veel veranderd. Hoewel ik nog steeds niet beste vrienden ben met honden, vermijd ik ze niet meer, soms aai ik er zelfs een. Katten hou ik stiekem meer van. Het gevaar dat ik vroeger in ze zag is nu compleet weg. Ik weet eigenlijk niet of ik daar wel blij mee ben. Tussen toen en nu is er veel gebeurd.

Als ik nu littekens bij iemand opmerk, schiet ik direct in de stress. Niet meer omdat ik bang ben voor hun kat. Helaas niet. Ik weet nu ook wel dat het vaak niet de kat is. Dat het niet een gevecht was met hun jonge kitten, die zijn klauwen nog niet onder controle heeft. Dat het veel te vaak een gevecht is met hunzelf. Een gevecht met hun eigen gedachtes. Een gevecht tegen de kwetsende opmerkingen van anderen. Een gevecht dat niemand anders door zal hebben.

Reacties