What’s in a letter?

In een andere taal moet ook álles per se anders! Althans, dat lijkt het uitgangspunt van sommige Nederlanders. Nederlanders die zich, zoals bekend, graag en vaak bedienen van de taal van William Shakespeare en Taylor Swift (bien étonnés etcetera).

Bij gelegenheid kan zulks leiden tot vermaak. Zo hoorde ik laatst de uitbater van een horeca-gelegenheid, die ik al geruime tijd van een afstandje bewonder om zijn onvervalst Mokumse tongval, aan twee buitenlandse toeristen vragen: „You want to take it with you, or you want to shit here?” (om met S. Witteman te spreken: ik verzin dit niet!).

Ik stond te wachten om een bestelling op te geven, maar na deze prangende vraag besloot ik dat ik best nog even kon leven zonder hazelnoot/vanille-milkshake en verliet ik het pand schielijk, om buiten toe te geven aan de lachstuip die mij trachtte te overmeesteren.

Handgebaren

Uit een vochtige ooghoek zag ik nog net hoe de Oost-Europees ogende bezoekers middels handgebaren aangaven dat zij hun consumpties ter plaatse wilden nuttigen, terwijl ook zij zichtbaar ten prooi vielen aan allerlei oncontroleerbare convulsies ten gevolge van bovengenoemde, ietwat onverwachte vraag.

Gelukkig draaide de Amsterdammer zich vervolgens meteen van hen af om hun bestelling in orde te maken, zodat zij ongestoord, maar wel zo geluidloos mogelijk, nog wat konden nasnikken en het niet tot een intra-Europees handgemeen kwam.

En ik maar denken dat de scherpe S, waaraan het Engels zo rijk is, geen enkel probleem kon opleveren voor iemand die somers de son in de see siet sakke en precies weet waar Yab Yum sit – sorry: sat.
Het leven s(h)it vol verrassingen … 🥴💩

Reacties