Ouder

Ik loop buiten, op weg naar mijn tante. Ze wordt oud, maar zelf vindt ze dat ze met haar 75 jaren nog te jong is voor een rollator.

De regen valt neer in trieste, grauwe stralen, plenzend op het zompige, oneven groene grasveld. Het donkere slootwater klotst, de wind wuift fluitend over de kuif van een moeizaam zwemmende waterkoet.

Mijn tante is onlangs opnieuw gevallen met haar fiets. Een electrische. Het been ziet rood, paars en blauw, ze draagt een steunkous. Tussen het bankstel en de kachel in ligt haar kat, hoopvol wachtend op mijn vertrek.

Ze woont alleen, mijn tante. Bij het betreden van het appartement voel ik me weer kind worden, mede door het in jaren onveranderde voorkomen van de woning.

Ik heb de boodschappen voor haar gedaan en kom boven met een tasje ter waarde van het schamele bedrag van 10 euro. Wat andijvie, spercibonen, een paar mineola’s. „Het kan dus wel”, zegt mijn man, met een scheef oog kijkend op de kassabon.

Geen zin meer

Mijn tante heeft er geen zin meer in. Oud worden wil je, maar oud zijn niet. Ik denk met weemoed terug aan vroeger, hoe we als gezin elke zondag de korte afstand naar het flatje liepen. Mijn oma leefde nog en was woonachtig in een benedenwoning van hetzelfde gebouw.

Mijn oom Jan en tante Marjolein kwamen er eveneens wekelijks. Op tafel stonden bakjes met borrelnootjes, chips, en chocolade, bij oma en tante Ria kon het nooit op.

Er werd muziek gedraaid, mijn vader rookte sigaretten, mijn oom dronk bier en er werd gelachen en gepraat. Het leven leek anders, lichter, warmer en veilig, maar die tijd is voorbij.

Het leven lijkt nu ernstig, niet meer zo vanzelfsprekend, de argeloosheid van mijn jeugd ben ik kwijt.

Rennen

Ik ren niet meer met de neefjes en nichten heen en weer door de smalle gang, terwijl mijn tante ons goedig toelacht. Rennen doe ik allang niet meer, al lijkt het bij het ouder worden soms wel alsof het leven mij voorbij rent.

Ik neem de stofzuiger op en zuig de woonkamer waar we eens als familie samenkwamen. Toen zo gewoon, maar nu zo bijzonder.

Het oude, losliggende tapijt knapt zichtbaar van op van de zuigbeurt, al is de glans er dan vanaf.

Mijn tante zit op haar stoel en kijkt toe. Toch fijn dat ik dit nog voor haar kan doen.

Reacties