Europapa

Het Eurovisie Songfestival. Een jaarlijks spektakel waarbij Europa zich verenigt in een glorieuze viering van muziek, glitter en onbeschaamdheid. Een tijd waarin kitsch tot kunst wordt verheven en de grenzen van goede smaak worden uitgedaagd alsof ze een verouderd stukje kaas zijn op een smoezelige kaasplank.

Maar laten we eerlijk zijn, is het Eurovisie Songfestival nog wel van deze tijd? Laten we een kijkje nemen in deze schaamteloze muzikale kermis en zien of het nog enige relevantie heeft in de 21e eeuw.

Joost Klein heeft met Europapa een lied gecreëerd dat zich ergens bevindt tussen een vergeten Spotify-afspeellijst en een liftmuziekje. Het is alsof hij een willekeurige reeks woorden heeft uitgekozen, ze in een hoed heeft gegooid en er een lied van heeft gemaakt. De boodschap? „Er zijn geen grenzen als je je dromen waar wilt maken.” Ja, Joost, behalve als je droom is om een fatsoenlijk lied te schrijven.

Imitatie van een popster

Laten we beginnen met het aspect van diversiteit, want laten we eerlijk zijn, niets zegt diversiteit als een bonte parade van artiesten die hun land vertegenwoordigen door middel van catchy deuntjes en opvallende outfits zoals die van Joost. Het is als een regenboog van culturele stereotypen, waarbij elk land een kans krijgt om zijn beste imitatie van een popster te presenteren. En hoe kan het ook anders? In een tijd waarin we strijden voor inclusie en respect voor verschillende identiteiten, is het Eurovisie Songfestival de perfecte gelegenheid om al die complexiteit te reduceren tot drie minuten van twijfelachtige muzikale kwaliteit.

De bookmakers zijn in rep en roer. Joost Klein stijgt in de ranglijsten. Van plek achttien naar veertien! Een indrukwekkende sprong, als je bedenkt dat er maar 26 deelnemers zijn. Maar laten we eerlijk zijn, Joost heeft net zoveel kans om te winnen als een slak in een snelheidswedstrijd. Zijn optreden zal waarschijnlijk zo memorabel zijn als een vergeten boodschappenlijstje. Conclusie: een Meesterwerk van Middelmatigheid

En laten we het eens hebben over de politieke dimensie van dit evenement. Het Eurovisie Songfestival beweert een apolitiek feest van muziek te zijn, maar laten we eerlijk zijn, het is net zo politiek als een diplomatieke topontmoeting. Stemallianties worden gesmeed, vriendjespolitiek viert hoogtij en er zijn meer strategische punten uitgedeeld dan in een schaakwedstrijd tussen grootmachten. Maar laten we niet vergeten, het gaat allemaal om de muziek, toch? Ja, en mijn oma is een geheime breakdancer in haar vrije tijd.

Modeshow op LSD

Dan hebben we nog de glitter en glamour, de kern van het Eurovisie Songfestival. Want waarom genoegen nemen met subtiele elegantie als je een podium hebt dat schreeuwt om een overdosis aan pailletten en veren? Het is als een modeshow op LSD, waarbij elke artiest probeert te overtreffen met zijn of haar extravagantie. Maar laten we eerlijk zijn, als je het Eurovisie Songfestival kijkt voor de muzikale finesse, ben je waarschijnlijk ook geïnteresseerd in de Eiffeltoren vanwege zijn architectonische precisie.

En laten we het onvermijdelijke Euro-drama niet vergeten. Ach, de tranen, de vreugde, de intense emoties die ons elk jaar weer meeslepen alsof we kijken naar een Griekse tragedie in muziekvorm. Het Eurovisie Songfestival is als een emotionele achtbaan die je meeneemt van extase naar pure verbijstering, en dat alles binnen het tijdsbestek van één avond. Maar laten we wel wezen, als je echt behoefte hebt aan emotionele manipulatie, zijn er genoeg soapseries die dat veel efficiënter kunnen doen.

Dus, is het Eurovisie Songfestival nog wel van deze tijd? Misschien niet. Beste lezers, Europapa is als een lauwe kop koffie op een regenachtige dag. Het doet niemand pijn, maar het inspireert ook niemand. Joost Klein heeft een nummer geschreven dat perfect past bij een vergeten zondagmiddag op de bank. Dus laten we hem aanmoedigen, want wie weet, misschien wordt Europapa wel het nieuwe nationale volkslied. Of niet.

Reacties