Het ironische spel: voetbal, vrouwen en mannen

Ah, de vraag die zo vaak gesteld wordt alsof het een cruciale test is voor je menselijkheid: „Hou je van voetbal?” Gisteren kreeg ik hem weer voorgeschoteld, en na een moment van diep contemplatie, besloot ik te antwoorden met de subtiele finesse van cynisme vermengd met een vleugje humor.

„Voetbal”, herhaalde ik bedachtzaam, alsof ik zojuist een complexe wiskundige vergelijking had voorgeschoteld gekregen. „Is dat niet die sport waarin de vrouwen van Nederland beter zijn dan de mannen?”

Het was een schijnbaar onschuldige opmerking, maar de lading ervan was zo dik als een mistbank op een herfstochtend. Want laten we eerlijk zijn, in een wereld waar de heldendaden van mannen op het voetbalveld vaak het hoogtepunt van de sport worden genoemd, is het een verfrissende draai om te erkennen dat de Nederlandse vrouwen eigenlijk de echte ballerina’s van het spel zijn.

Stijl

Terwijl de mannen zich bezighouden met het najagen van fortuinen en roem op het veld, staan de vrouwen daar, met hun elegantie en finesse, de mannen subtiel herinnerend aan de kunst van het spel. Het is alsof ze zeggen: „Kijk jongens, jullie kunnen dan misschien de goals scoren, maar wij doen het met stijl.”

Dus ja, misschien hou ik wel van voetbal. Niet om de schreeuwende fans of de eindeloze statistieken, maar om de ironie ervan. Om het feit dat in dit schouwspel van testosteron en spierkracht, de vrouwen stilletjes triomferen, hun eigen spel spelen, terwijl de mannen zichzelf in een opeenhoping van zelfoverschatting verliezen.

Dus de volgende keer dat iemand me vraagt of ik van voetbal hou, zal ik glimlachen terwijl ik denk aan de ware kampioenen van het spel. En wie weet, misschien is dat wel het mooiste doelpunt van allemaal.

Reacties