De aarde beeft bij Schoonebeek

Ja hoor, daar hebben we het weer. De aardbeving waarvan we allemaal wisten dat die zou komen, maar diep van binnen hoopten we stiekem dat Moeder Natuur onze aardoliehonger iets charmanter zou beantwoorden. Misschien met een subtiele hint hier en daar, zoals een verdwaalde olievlek op onze designer sneakers of een licht geïrriteerd tikje tegen de seismograaf.

Maar nee, ze koos voor de directe aanpak: een aardbeving bij Schoonebeek, of nou ja, technisch gezien Emlichheim, Duitsland. Maar laten we eerlijk zijn, de enige die de grens tussen Nederland en Duitsland serieus neemt, is de GPS in je auto die plotseling overschakelt op Duits, waardoor je je plots een stuk formeler voelt.

De natuur trekt zich inderdaad niets aan van door mensen getrokken grenzen, iets wat onze voorouders wellicht over het hoofd zagen toen ze met een liniaal en een potlood de kaart van Europa tekenden. „Oh, laten we hier een lijntje trekken; de aardplaten houden zich hier vast wel aan.” Maar net zoals bij de rij voor de koffiemachine op maandagochtend, is er altijd wel iets dat zich niet aan de regels houdt.

Niet te snel hopen

Dus, de schade? Tja, die is nog niet helemaal duidelijk. Maar als we één ding hebben geleerd van het herstelbetalingen-debacle in Groningen, is het dat we misschien niet al te snel moeten hopen op een soepele afwikkeling. En nu komt de internationale dimensie erbij kijken. Nederland en Duitsland in een potje touwtrekken over wie wat betaalt. Ik stel me zo voor dat dit wordt beslist in een achterkamertje ergens in Brussel, met ambtenaren die gewapend zijn met niets meer dan een espressomachine en een stapel formulieren in triplo.

Wie het touwtrekken gaat winnen? Dat is een goede vraag. Misschien moeten we het overlaten aan een Eurovisie Songfestival-achtige competitie, waarbij elk land een delegatie stuurt om hun zaak te bepleiten. Punten worden dan niet alleen toegekend op basis van de schadeclaims, maar ook op het vermogen om deze te presenteren met de nodige glitter, glamour en een onvermijdelijke windmachine.

In de tussentijd kunnen we alleen maar hopen dat de volgende keer als Moeder Natuur besluit om ons een teken te geven, ze misschien iets subtieler te werk gaat. Misschien een vriendelijke nudge in de richting van hernieuwbare energie, in plaats van de geologische equivalent van een woedeaanval. Maar wie weet, misschien is dat gewoon wishful thinking.

Reacties