Samen zouden we alles kunnen doen

De waarheid is ver te zoeken in deze tijd. Alles reikt naar linkse of rechtse strijd. Maar toch ergens daartussen diep verborgen zijn de antwoorden die voor duidelijkheid moeten zorgen.

Van al het leven wat er ooit is geweest, is het de mens die zich blijft gedragen als het beest. We zijn niet goed maar door en door slecht, het is het leven zelf wat continu tegen ons vecht. Alleen de mens is in staat om alles te verwoesten, terwijl we alleen maar samen, met de natuur leven moesten. Van kinds af leert men dat we door moeten gaan en we bovenop die sociale ladder horen te staan.

Rijkdom en aanzien is te vaak het streven, wat is er toch gebeurd met dat mooie menselijk leven? We kijken neer op armoede dat we zelf creëren, terwijl we van samenwerken veel meer kunnen leren. We zoeken redenen om elkaar dwars te zitten en doen ons best, om elkaars landje te pikken. Mensen moeten niet denken dat alles wel goed komt, waarom zou het ook, we maken het toch veel te bont.

We maakten zelfs mensen tot slaven en proberen dit als geschiedenis te begraven. Maar zelfs nog steeds tot op dit moment, zijn er die ooit en nooit vrijheid hebben gekend. Kinderen, volwassenen, mannen en vrouwen, gevangen in landen, buiten of in gebouwen. En zolang de wereld de ogen blijft sluiten, komt deze waarheid ook nooit echt naar buiten.

De mens is niet zo goed zoals het beweert, omdat er nog steeds niets van de fouten is geleerd. Keer op keer volgen we juist dat pad, waarvan men daarna steeds weer spijt had. “Dit nooit meer!” Hoor hen maar eens schreeuwen, toch telkens maar weer, nu en al eeuwen. Moeders huilen, kinderen huilen, vaders hadden dit niet zo gewild. Maar na ontelbare doden is de honger naar oorlog nog steeds niet gestild.

We vechten maar door, voor rijkdom, glorie en land, terwijl we toch samen op deze aarde zijn gestrand. Toch delen en samen zijn slechts loze woorden, die we schijnbaar om enige reden, niet wensen te horen.

Reacties