Bomen met een beuk

Het is bijna 28 jaar geleden. De woorden die ik toen sprak weet ik nog uit mijn hoofd. Soms loop ik nog naar de plek waar mijn vader lag begraven. Lag begraven, want zijn graf is ‘geruimd’. Zo afschuwelijk stond het in de definitieve brief van begraafplaats De Nieuwe Ooster in Amsterdam Watergraafsmeer.

Een aantal jaren later eenzelfde brief over het graf van mijn moeder. Als je geld ervoor overhebt, koop je een eigen graf. Maar dat wilden mijn ouders niet: „Koop voor dat geld maar iets moois.”

„Bent u ook op weg?”, vraagt een medewerker van de begraafplaats.
„Zijn we dat niet allemaal? Maar nu nog even niet.”
Hij wijst in de verte; het is er druk. Ik vraag hem of er soms een BN’er wordt begraven. „Zo zou u dat kunnen opvatten”, antwoordt hij uiterst serieus. „De aula was vol. Mooie toespraken. Recht uit het hart. En al die e-mails die hij heeft ontvangen als dank voor 130 jaar. Iedereen heeft antwoord teruggekregen.”
„130 jaar? Wie is er zo oud geworden dan?”, vraag ik.
„Kijkt u maar.”

Mensen slaan massaal hun armen om een imposante boom, bomen wat of houden hardop hele gesprekken met de oude beuk die eind 19e eeuw is geplant. De Rode Beuk is ongeneeslijk ziek, een of andere agressieve reuzenzwam heeft hem te pakken genomen. De bomenbeheerder kwam op het idee afscheidsbrieven aan hem te schrijven – de boom dan, niet aan hem, hoewel het natuurlijk wel in lijn der verwachting ligt door zijn slechte geestelijke gesteldheid.

„We hebben toch al zo’n pech”, klaagt de medewerker, „laatst is er brand uitgebroken in het crematorium.”
Dat je juist daarvoor fik nodig hebt, zeg ik maar niet, hoewel de hele sfeer hier toch op mijn lachspieren werkt. Iemand zegt dat een generatiegenoot van de beuk, een iep die voor het Centraal Station staat, verhinderd is om de plechtigheid bij te wonen. Graven worden geruimd en flauwekul zoals deze afscheidsdienst wordt door dezelfde gemeente betaald.

Ik bedank voor de aangeboden, bekende koffie met cake, ga meteen naar huis en hoor een vrouw nog zeggen: „Zijn takken hingen jarenlang over het graf.”
Even later steek ik berustend het zebrapad over. Als je weet dat je er toch niets meer vindt, hoef je er ook niet naar te zoeken. Diezelfde dag is er vuurwerk op de Nieuwe Ooster. Niet ter ere van die oude beuk, maar bij sommige culturen is dat een ritueel. Dus mag het. Wat de vogels ervan vinden? Ach, het zijn maar vogels, geen oude bomen.

En dan zijn er ook nog biologen zoals Freek Vonk, die met een reuzenslang gaat zwemmen en een wurgslang om zijn nek doet om te weten te komen hoe dat aanvoelt.
Wat een benauwende wereld.

Reacties