De zegen van de zelfscan

Regelmatig hoor je tegenstanders van het zelfscannen klagen over het feit dat het vroeger een stuk gezelliger was bij het afrekenen. Je kon niet alleen een praatje maken met degene achter je in de rij, maar ook de caissière begroette je vriendelijk en je babbelde wat over het weer of over een product dat nu toch maar mooi in de aanbieding was. Zo bekeken begrijp ik goed dat de zelfscan een achteruitgang is. Zeker voor mensen die zich toch al eenzaam voelen.

Maar niet iedereen zit te wachten op dergelijke sociale interactie. Voor de meer introverte types waar ik zelf ook toe behoor, kan de supermarkt juist een wat intimiderende omgeving zijn. Op een drukke zaterdagmiddag zult u mij daar dan ook niet zien. Ik heb overigens absoluut geen hekel aan boodschappen doen hoor. Ik vind het zelfs leuk om eten en drinken uit te zoeken. Het zijn alleen al die andere mensen, pffff. Op zulke momenten ben ik echt zo blij met de zelfscan.

De moderne techniek stelt mij in staat om mijn boodschappen te scannen, af te rekenen en weer naar buiten te gaan en dat zonder enige vorm van menselijke interactie. Heb ik een hekel aan mensen dan, zult u zich wellicht afvragen? Het korte antwoord is ja. Het meer genuanceerde antwoord is: ik hou niet van groepen mensen en mensen die ik niet ken. Ik hecht juist veel waarde aan één op één contact met mensen die ik goed ken. En waarmee ik gesprekken kan voeren die ergens over gaan. Ik ben niet goed in small talk. En dat is juist het risico dat je in de supermarkt loopt. Caissières die voortdurend – ongetwijfeld goedbedoelde – opmerkingen maken als ‘een fijne dag nog’, ‘prettige feestdagen’, of nog erger ‘fijn dat u er weer bent’. De zelfscan doet dat gelukkig niet, die spuugt alleen een bonnetje uit.

Ik besef dat er veel mensen zijn die juist behoefte hebben aan wat meer oppervlakkig gebabbel. Die zich goed voelen bij drukte, dit ook echt opzoeken en het dan ook ‘gezellig’ noemen. Helemaal prima uiteraard, maar aan mij niet besteed. En ik ben niet de enige. Al zijn we wel in de minderheid. Soms zou ik zo graag een bordje willen omhangen met daarop de tekst ‘Mij niet aanspreken’. Niet dat ik onaardig of lomp wil zijn, maar ik wil gewoon rust.

Nu moet ik zeggen dat ik bij de grote supermarkten redelijk zonder enige vorm van contact boodschappen kan doen. Hoe anders is het bij een drogisterijketen waar ik af en toe kom. Het begint al wanneer ik de winkel binnenloop: ‘Goedemiddag meneer’. En vervolgens als ik iets te lang rondloop staat er altijd plotsklaps iemand naast me met de vraag: ‘Kunt u vinden wat u zoekt?’ Ik snap ook wel dat dat gewoon klantvriendelijkheid is, maar niet zelden schrik ik me een hoedje omdat ik met mijn gedachten heel ergens anders zat. Wanneer ik ga afrekenen, loop ik ook hier heel bewust naar de zelfscan. Ik scan stilletjes mijn boodschappen, reken af en probeer zo onopvallend mogelijk naar de uitgang te lopen. Wanneer ik de drempel passeer hoor ik echter achter mij een luide vriendelijke stem zeggen: ‘Tot ziens meneer!’ Shit, bijna gelukt.

Reacties