Anouk en heilige huisjes

Zal ik het doen? Of zal ik het niet doen?

In Nederland en Vlaanderen is er al meer dan genoeg aandacht aan besteed, eigenlijk al te veel. In principe dus voldoende reden om het vooral niet te doen.

Daarbij is mijn genre tot nu toe korte verhalen en gedichten en dit leunt toch heel dicht tegen een soort van column aan.

Dat heeft zowel een voor als een tegen. Voor: een creatief schrijfster laat zich niet beperken. Tegen: ach, eigenlijk niet zoveel en een mens moet zichzelf blijven ontwikkelen.

Waarover breek ik nu mijn hoofd?

Anouk! Je weet wel, die van ‘ik ben een echte vrouw, want ik heb elke maand bloed in mijn broek’.

Prima, zijn haar woorden, moet ze zelf weten.

Nu kan ik ook even mijn 10 cent toevoegen en vertellen dat ik het een smerige foto vind. Dat ik het wel eens ben met haar uitspraak. Er is inderdaad meer nodig dan je piemel afsnijden om een vrouw te zijn.

Dat ik mij ook flink aangevallen voel als vrouw die al jaren niet meer menstrueert omdat de binnenwerken vakkundig gesloopt zijn. Dat steekt, maar dat mag.

Dat ik maar weinig vrouwen zo ongelofelijk irritant vind als Anouk. Dat komt omdat zij in mijn allergie zit. Ze geeft geen moer om wat een ander vindt en stiekem zou ik daar ook een klein beetje van willen hebben.

Altijd die twijfel of ik de ander misschien gekwetst heb met iets wat ik er weer eens uitflap.

Waarschijnlijk vindt Anouk dat zeer irritant. Ja, zou kunnen, toch?

Verbazender vind ik de enorme hype die rondom deze gehaaide vrouw ontstaat. Want jemig, wat weet zij goed hoe ze in het nieuws moet komen.

De afgelopen dagen was er geen programma op tv waarin het niet werd besproken.

Al bij al een goede reden om het niet te doen.

Aan de andere kant… voel je hem al?

Over transgenders ga ik het niet hebben. Daar gaat het niet over. Het gaat om de enorme ego’s van mensen die eisen dat er rekening wordt gehouden met hun gevoelens en anders cancelen ‘ze’ je.

Natuurlijk is het naar dat je op een gevoelige plek geraakt wordt, dat iemand op je tenen trapt, er een trauma opgerakeld wordt (alles is een trauma tegenwoordig).

Alleen, lieve schatten, dat is jullie probleem. Sinds wanneer is iedereen op deze wereld zo fucking belangrijk geworden dat de rest van de wereld zijn bek moet houden? Wanneer heeft iemand, toen ik even niet oplette, en dat is nogal vaak, beslist dat bepaalde zaken als haardracht en kleding cultureel eigendom zijn?

Met andere woorden, wie is er dood gegaan en heeft jou God gemaakt?

Eigenlijk wil ik Anouk uitnodigen om nog meer mensen te beledigen, mijzelf incluis (God weet dat er genoeg is om mij mee te beledigen, lees kwetsen).

Laten we alsjeblieft allemaal tegen heilige huisjes schoppen, elkaar daar prikken waar het zeer doet.

Let wel, dit is geen vrijbrief om aan te zetten tot haatzaaien.

Daarna ga je rustig zitten en denk je na over waarom het zeer doet.

Wat raakt je zo erg dat je direct van je af slaat. Blijkbaar zit er waarheid in wat er wordt gezegd, anders reageer je niet zo.

Laten we de dialoog met elkaar aangaan, gewoon face to face.

Zijn we eindelijk af van verzuiling, moeten we nu vechten tegen polarisatie.

Reacties