De zonnebril en de skippybal

Ze rommelt door een bak met kleurige speeltjes. Voor honden. Het valt me op dat ze een zonnebril op heeft (het regent buiten) en een knalrode skippybal meedraagt. Ineens val ik haar op. Het apparaat wat ik gebruik maakt herrie. Dan krijg je dat.

„Wat doe je?”, vraagt ze me dan.

„Dit apparaat is aan het printen”, verantwoord ik waar het geluid vandaan komt.

„Oh. Waarom doe je dat?” Het betreft een nieuwsgierig aagje. Je zou bijna vergeten dat je ze in het wild gewoon kunt tegenkomen, met al dat internet.

„Omdat ze anders alleen maar op m’n telefoon zitten”, leg ik het nog uit ook. De zonnebril is afgezakt. De skippybal zit iedereen in de weg, behalve haar. Dat hoort als je 3 bent.

„Wat een mooie skippybal”, zeg ik dus maar. Tevreden met die conclusie loopt ze weer verder. Verdere complimenten onderweg innend.

Ondertussen is een leeftijdsgenootje aan de aandacht van diens moeder ontsnapt en vraagt:„Mam, heb je een mes?” Omdat dat kennelijk de manier is waarop Haribo-zakken tenonder gaan in diens huishouden. Het duurt even voordat de juiste bezitter van de noemer ‘mamma’ in dit geval doorheeft dat het háár kind betreft. Het is niet druk, maar de kinderen die er zijn behoren wel aan verschillende van deze soort rondlopende variant, toe. En de moeders lopen op hele andere plekken rond dan de kinderen.

Zak snoep slachten

De betreffende moeder heeft niet gehoord dat het jong om een mes vroeg om de zak mee te slachten, de gedachte bestaat dat er gewoon werd gevraagd „mag ik een snoepje?” En daar wordt om gegrinnikt. Ik kán wel zeggen wat er eigenlijk werd gezegd, maar ja; waaróm? Dus als observerend medium blijven staan heeft hier de voorkeur.

Het personeel van deze zaak heeft de spullen op magnifieke wijze uitgestald: al het kleurrijke, mogelijk piepende spul staat op neushoogte van alles wat een forse-hond-formaat zou kunnen hebben. Daar staan dus hondenspeeltjes, maar met in de hoofdrol óók voor kinderen bekende figuurtjes op die speeltjes. Dat leidt tot verwarring. En ergernis van ouders. De ideale combi. Voor winkels dan. Hoe krijg je namelijk een zeurend kind stil? Door het te geven waar het meent behoefte aan te hebben. Belangrijker nog: hoe krijg je een kind aan het zeuren? Iets neerzetten waarvan niet direct duidelijk is hóe het nut gaat hebben, maar wel met herkenbare figuren die ze nog kennen uit die ene tekenfilm. Met knalkleuren. Zo was ongetwijfeld het kind ook mét zonnebril en mét skippybal hier in de zaak belandt. Buiten regende het pijpenstelen, maar zij was er klaar voor als de zon weer tevoorschijn kwam.

Reacties