Storm…

Mijn ogen dwalen van het nieuws naar het raam door de luxaflex naar buiten. En verhip, ze hebben weer gelijk. Het is inderdaad rotweer in ons mooie kikkerlandje.

‘Henk’, zo hebben ze deze milde storm genoemd die op het moment van schrijven mijn achtertuin overhoop haalt. Henk probeert met veel moeite de grote trampoline van de jongens van het staldak af te lichten. Ik legde het daar een tijdje geleden neer omdat ik op mijn eigen plaats, zoals we hier in Brabant de achtertuin noemen, niet meer fatsoenlijk op kon door dat enorme ding. De jongens hebben er al lang geen plezier meer aan beleefd, behalve wanneer ik zei dat ik de trampoline wegdeed en er wat leuke plantjes plantte ofzo.

Nooit eens simpel

Op een dag hakte ik de knoop door als baas in mijn huis en sloop naar beneden. Daarna rolde ik stiekem dat zware ding het dak op. Mijn afvoerpijp van de dakgoot was nog gebroken, als nevenschade van de operatie natuurlijk. Het zal ook nooit eens simpel gaan, denk ik dan. Maar het was gelukt, en de kinderen missen dat ding tegenwoordig al lang niet meer, waardoor de trampoline op dat dak maar ligt te wachten op een nieuwe bestemming.

Ik hoor geklapper op het dak en zie Henk; hij probeert het wel met al zijn macht, maar het lukt hem toch niet. Dan denk ik aan die filmpjes die ze wel eens laten zien van zo’n grote trampoline die dan door de lucht en de straten wordt gemanoeuvreerd door de wind. Eigenlijk ziet dat er best grappig uit wanneer je de nadelen van zo’n gebeuren even achterwege laat dan.

Ingrid

Hierdoor begin ik toch te twijfelen. Misschien moet ik het morgen toch maar beter zekeren voordat dadelijk ook nog storm Ingrid komt en dat ding wel meeneemt. Of erger nog, dat ze het weer weer terug  smijt op de plaats en mijn verhaal erover weer opnieuw begint.

Ondertussen blaast Henk onze straten verder schoon en spoelt hij ons landje weer eens goed door. Maar van mijn spullen blijft hij dit keer af. Ik doe mijn gordijnen weer goed en ga eens verder kijken wat de tv nog meer te bieden heeft.

Reacties