Clodette Claudit?

Ach, ook als literair artiest moet je vroeg of laat in je carrière commercieel worden en munt slaan uit je teksten. De tijd van de arme poëet die in een vervallen zolderkamer bij kaarslicht zijn gedichten schrijft is voorgoed voorbij.

En je teksten op wc-papier neerpennen is vandaag de dag echt not done. Zwarte sneeuw zien is alleen nog voor hen die zonder één woord te hebben gepubliceerd in een diepe vergeetput terechtkomen, stervend van de kou of nog gruwelijker: omkomend van de honger.

Deze zonderlingen worden in onze consumptiemaatschappij als asociaal beschouwd, ja ze worden verstoten en gemeden. De paradox is dat dit soort dichters heel productief zijn en aan de lopende band onbetaalde poëzie-arbeid verrichten, meestal van sterke kwaliteit, ze leven immers voor l’art pour l’art.

Kreeft en kaviaar

Intussen, wat verderop in het rijke gedeelte van de stad waar de ene villa naast de andere staat te pronken, worden zijn succesvolle collega’s wél gevierd. Na een uitgebreide bloemlezing degusteren de happy few kreeft en kaviaar, en andere delicatessen. Zo nu en dan houden ze een orgie met lieftallige fotomodellen.

De poète maudit (vervloekte dichter) heeft al jaren geen partner. „Hoe doet hij dat ?”, zie je de getrouwde buren in de lift denken. „Gaat hij naar de hoeren? Ach nee, daar heeft hij geen geld voor.”

De gekwelde taalkunstenaar heeft echter wel contact met enkele gelijkgestemde zielen, met sterren die hoog aan het hemels firmament staan te schitteren: Hollywood-acteurs en succesvolle zangers. Maar dat voorrecht houdt de letter-ingenieur voor zichzelf, de buurtbewoners zouden hem trouwens nooit geloven. Être Clodette Claudit, oui c’est ma vie, to be poète maudit, my destiny.

Reacties