Terug naar de toekomst: een ode aan de verloren glorie van opleidingen

Ah, vroeger was alles beter. Een uitspraak waar ik me lang tegen heb verzet, als een dappere strijder tegen de stroom van nostalgie. Maar na een duik in het tumultueuze zwembad van recente onderwijsontwikkelingen, moet ik toegeven dat er toch iets schort aan onze moderne educatieve escapades.

In het opleidingsland is er een soort verdwijntruc gaande. Alsof goede beroepsopleidingen naar een andere dimensie zijn verbannen, een plaats waar vakmensen enkel toegang toe hebben als ze de juiste wachtwoorden van een kabbelend beekje hebben ontcijferd. Maar waarom deze mysterieuze verdwijning? Het antwoord ligt in de schrijnende schaarste aan vakmensen. We hebben ze nodig, en we hebben ze nodig nu!

Dus wat doen we? Juist, we blazen stoffige beroepsopleidingen nieuw leven in. Alsof we oude vinylplaten van zolder halen, maar dan met een dringende behoefte aan lassers, automonteurs en misschien zelfs middeleeuwse smeden. Laat die zwaarden maar komen, we hebben ze nodig in de moderne kantoorjungle.

Verstopt achter een rots

Maar, en hier komt de plotwending, waar vinden we de technisch begaafde leerkrachten om deze herrezen opleidingen te bemannen? Waarschijnlijk zitten ze verstopt achter een rots in een afgelegen grot, bezig met het perfectioneren van hun ambacht terwijl ze luisteren naar Mozart op een vintage cassettespeler. Misschien moeten we ze aanspreken in morsecode met hamers en beitels. Wie weet?

En dan hebben we de zorg, de arena waar compromissen worden gesloten alsof het een uitverkoop van principes is. Zorgverleners worden nu opgeleid met de snelheid van een raketlancering, maar ergens lijkt het niveau bij de instroom verdacht veel op een dialoog tussen een papegaai en een slecht afgestelde radio. We sluiten compromissen, maar is dat niet gewoon een ander woord voor ‘hakken we wat hoekjes van de kwaliteit af’?

Educatieve piramide

In de gouden jaren stonden we als Nederland aan de top van de educatieve piramide, als koningen van de klaslokalen. Maar ergens zijn we afgegleden naar een niveau waarbij zelfs landen met een alfabet waarvan de letters nog geïntroduceerd moeten worden, ons meewarig aankijken.

Dus laten we een moment nemen om onze verloren glorie te betreuren terwijl we een zwaarmoedige serenade spelen op een viool gemaakt van vergeten diploma’s. Misschien is het tijd om terug te gaan naar de toekomst, waar goede opleidingen niet alleen in de boeken, maar ook in de praktijk schitteren als een fonkelende eenhoorn op een regenboog. En wie weet, misschien vinden we onder die regenboog ook wel de ontbrekende vakmensen en leerkrachten. Het zou een fantastisch einde zijn van dit educatieve sprookje, toch?

Reacties