Nummer 5

Wanneer ik mijn vijfde column schreef? Ik weet het niet meer, ik heb er al zoveel geschreven dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Of ik ooit een column over nummer 5 heb geschreven? Voor zover ik weet niet. Dus dit is wellicht de eerste.

Toen ‘het’ gebeurde, had mijn leeftijd nog niet eens nummer 5. Ik had amper inzichten over ’s werelds populairste sport. Onder jouw leiding had je ons land een voetbaltrauma bezorgd. Vier jaar later, toen ik zelf voor het eerst een bal aan mijn voet had, volgde nummer twee. En vrij snel daarna, een derde, persoonlijk voetbaltrauma: mijn voetbalkunsten waren niet meer dan het cijfer 5 waard.

Van dat tweede voetbaltrauma hadden we ons in 1986 verlost. Want Diego Maradona kwam. Iedereen vond hem geweldig en iedereen wilde kunnen spelen zoals alleen hij dat kon. Die goal met de hand? Dat was niet de hand van Maradona, dat was de hand van God, en over God mocht je geen schande spreken. Wat Duitsland in 1974 flikte, dát was pas schande. Dat was het werk van de duivel die eens en voorgoed uit het voetbal moest worden verdreven. Zeker toen de aanvoerder van toen de trainer van 1988 bleek te zijn.

Mea culpa

Meer nog dan de prestatie van de leeuw op voetbalschoenen herinner ik mij de maalstroom van haat tegen onze oosterburen. Mea culpa. Want ik heb ook meegebruld met ‘wat zijn die moffen stil’, en ‘auf Wiedersehen‘ gescandeerd. En dat nog geen twee maanden nadat ik nota bene zelf in dat land van de Muur en c’est si Bonn was. Pas vele jaren later heb ik moeten lezen dat je de best passende reactie hebt geleverd na die twee eins in Hamburg: je bent de bus van Oranje ingestapt om de spelers hoogstpersoonlijk te feliciteren. Dat was nobel. Maar we mochten het in 1988 niet nobel vinden. Er moest nog een Berlijnse muur in onze hoofden worden neergehaald.

Gelukkig ging dat bij mij vrij snel. In 1990 volgde de berusting. Duitsland werd wereldkampioen. Het was niet fraai, maar wel verdiend. In 2006 was de hele wereld te gast bij vrienden. Ben ik zelf in alle twaalf speelsteden geweest. Heb ik als Wiedergutmachung in mijn oranje shirt met enkele Duitsers die schlager van Sportfreunde Stiller meegebruld: ’54, ’74, ’90, 2006′. Maar ook al is 54 maal 74 minus 1990 gelijk aan 2006, die vierde titel kwam er toen niet. Wel in 2014, na die beroemde Last Tango in Rio.

Hoe goed je was

Pas toen YouTube gemeengoed werd, kwam het besef hoe goed je al die tijd was, en mocht ik je goed vinden zonder verdere vooroordelen of conventies. In 1954 werd je de weg gewezen. In 1974 werd je wereldkampioen als aanvoerder. In 1990 als trainer. In 2014 als staflid van de DFB. Ik had je graag wereldtitel nummer 5 gegund. Gewoon als jezelf. Als Franz Beckenbauer. Zonder verplichtingen, zonder verwachtingen, zonder rugnummer 5. Het mocht helaas niet zo zijn. Der Kaiser is naar de andere kant gestapt, en wat hij vanaf daar aan de overkant ervaart, is stilte. De sprakeloosheid over zijn levenswerk dat waarschijnlijk nooit meer geëvenaard zal worden.

Reacties