Liefkozend en scheldend meegaan in de flow

Tja, daar zit je dan met je goeie gedrag… Op de bank, met je poot omhoog. Ook ik ben één van de velen die is gevallen tijdens die enorme gladheid van donderdagavond. Daar liep ik ons huis uit, slechts een paar stappen om bij de auto te komen. Ik was mij totaal niet bewust van enige ijzel. De stoep af en baf! Daar lag ik al.

Hevige pijn sneed door mijn linkerenkel. Ik schreeuwde en gilde zo hard dat mijn vriend binnenshuis het luid kon horen. Resultaat? Een gebroken enkel.

Rauw en intens verdriet

Toch voelde ik diep van binnen, op dat moment al, dat er meer gebeurde. Ik huilde heel hard, omdat het fysiek echt enorm veel pijn deed. Maar er was ook een ander soort verdriet. Rauw en intens.

Als een zielig hoopje ellende lag ik daar op straat en ik besefte, dat het eigenlijk momenteel helemaal niet zo goed met mij gaat. Of nou ja, niet zo goed. Het is meer dat het voelt, alsof het tijd is voor verandering. Er is iets gaande, waar ik nog niet helemaal de vinger op kan leggen. Maar ik onderdrukte dit, dacht steeds hier ga ik binnenkort wel mee bezig…

Ik mis mijzelf

Deze flow begon op 16 december, waarin oude en nieuwe pijn aan het licht zijn gekomen. Achteraf gezien denk ik nu, dat ik te snel, over deze rollercoaster aan emoties ben gestapt. Deze gebroken enkel zorgt er voor dat ik nu letterlijk stil kom te staan. En dingen kan gaan verwerken en een plekje kan geven. Maar ook iets nieuws kan hieruit ontstaan. De laatste weken was ik alleen maar aan het hollen. Heel druk zijn met van alles en nog wat, maar eigenlijk zonder enige focus en niet werkelijk in verbinding staan met mijzelf. Laat staan met een ander.

En ook van alles en nog wat doen zonder échte aandacht of passie. Heel veel sporten bijvoorbeeld, maar niet eens weten of dat werkelijk is wat ik wil. Ook het bezig zijn met mijn praktijk MaanZon gaf me geen échte voldoening.

Ik had en heb fantasieën over het vrije leven, het échte leven. Ik mis mijzelf, mijn ware vrije ik. En zo sluimerde er iets, al weken lang, maar ik kon er niet goed bij of wilde/kon het nog niet aangaan.

Liefkozend en scheldend

En dan val je. Ik baal. Ik voel me gefrustreerd. Alles gaat tergend langzaam. Ik ben het gips en de krukken nu al spuugzat. En dit is nog maar dag één. Toch zal het ergens goed voor zijn. Wie weet wat voor ideeën en inzichten tot mij gaan komen, nu ik ineens zeeën van tijd heb. Wellicht was dit nodig, om écht te doorvoelen wie ik daadwerkelijk ben en welke richting ik in zal slaan. Met vallen en opstaan, liefkozend maar ook scheldend, zal ik meegaan in deze flow.

Reacties