Breien, haken, en mannen die wachten op koffie: mijn avontuur op de Handwerkbeurs

Daar stond ik dan, temidden van een horde giechelende vrouwen, omringd door bergen garen, naalden en kleurrijke stoffen op de Handwerkbeurs in Houten. Als je ooit hebt verlangd naar het geluid van honderden kwetterende vogels, hoef je niet verder te zoeken dan deze beurs.

Het was als een koor van goedbedoelende grasparkieten die elkaar probeerden te overstemmen. En ik, als de enige man op deze handwerk-estafette, voelde me alsof ik was beland in een aflevering van The Twilight Zone.

Ik probeerde mijn weg te banen door de menigte, maar het voelde als een scene uit een Hitchcock-film, waarin ik de hoofdrol speelde als de onwetende protagonist in een wereld van handgemaakte chaos. Vrouwen met breinaalden als zwaarden, haakpennen als toverstokken, en ik, de verloren ridder, die worstelde om niet verstrikt te raken in de draden van hun verbeelding.

Handwerk-ninja

Mijn vrouw, die plotseling was getransformeerd tot een handwerk-ninja, stoof van kraam naar kraam alsof haar leven ervan afhing. Ik vroeg me af of er een geheime competitie was om wie het snelst kon breien zonder struikelen over haar eigen garen. Het was als een olympische sport, maar dan met meer wol en minder atletische gratie.

Terwijl ik daar stond, omringd door de ambachtslieden van de handwerkhemel, zag ik enkele verdwaalde mannen, een zeldzame soort op deze beurs. Ze zaten als verdwaalde reizigers in een oase van kopjes koffie, verlangend naar een wereld waar mannen met boormachines en schroevendraaiers de scepter zwaaien. Ze hadden de blik van overlevenden, alsof ze elkaar in stilte bemoedigden: „We komen hier doorheen, broeder. Ooit.”

Terwijl ik mijn weg vervolgde, kwam ik langs een kraam waar vrouwen enthousiast spraken over de nieuwste breipatronen en haaktechnieken. Het leek wel alsof ik een geheim genootschap was binnengedrongen waar de code bestond uit steken en lussen in plaats van cijfers en letters. Ik voelde me als Indiana Jones die een verloren beschaving ontdekte, alleen was mijn schat een bolletje felgekleurd garen.

Stoïcijnse wachters

Uiteindelijk vond ik mijn toevlucht in het café, waar de mannen zich verzamelden als overlevenden van een apocalyps van handwerk. Daar zat ik, nippend aan mijn koffie, omringd door mannen met lege blikken die deden alsof ze begrepen waarom hun vrouwen dit deden. We waren de stoïcijnse wachters van het handwerkrijk, wachtend op het moment dat we weer naar huis konden, terug naar een wereld waar gereedschap meer betekent dan een setje naalden.

Dus, voor de dappere mannen die zich ooit wagen aan de Handwerkbeurs, wees gewaarschuwd. Breipatronen en haaknaalden kunnen verraderlijk zijn en de kleuren van garen kunnen verblinden. Maar als je de beproeving overleeft, zul je thuiskomen met verhalen die zelfs de grootste avonturiers zouden verbazen. En misschien, heel misschien, ontdek je dat er in die wereld van garen en steken een eigen vorm van magie schuilt. Of in ieder geval, een manier om de tijd door te brengen terwijl je wacht op je koffie.

Reacties