Auwthentiek

Een film vol CGI, gephotoshopte modellen, geautotunede stemmen, een chatbot. De wereld die ik om mij heen ervaar, wordt steeds meer gedomineerd door machines.

Want datgene, waarvoor een mens dagen, weken, maanden nodig heeft, doet een machine met een knip van de vingers. Zodat de mens tijd over houdt. Tijd om van machines te genieten (sommigen noemen dat bingewatchen) of om die machines nóg beter te maken („ga AI niet tegen, ontwikkel mee”).

Misschien is dat wel de reden waarom ik zo van dans ben gaan houden. Bewegingen zijn namelijk moeilijk te photoshoppen. Dat komt pas in the picture als je die bewegingen gefilmd hebt. De communicatie vindt nonverbaal plaats; daar valt dus niets aan te chatbotten of te autotunen. Bewegingen kan ik wel tunen, maar daar heb ik geen auto voor nodig. Dat zal ik zelf moeten doen, eventueel met hulp van anderen.

Ware zelf

Dans is dus best wel authentiek. Het brengt mij dichter bij mijn ware zelf. Zo, zoals ik ben, in plaats van zo, zoals anderen mij willen zien en ervaren. Helaas betekent dat op dit moment ook geconfronteerd worden met onprettige dingen die in het verleden zijn gebeurd. Het ervaren van blokkades tijdens de zoektocht naar mijn geluk, en naar manieren om dit geluk om te zetten in iets monetairs. Wat dat dak boven mijn hoofd en brood op de plank zal ergens van betaald moeten worden.

Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden, hoor ik vaak. Wie authentiek wil zijn, misschien nog wel meer. Vooral geestelijke pijn. Het kan geen toeval zijn dat dat woord met een uiting van pijn begint. Auwthentiek…

Op mijn pad ligt een job als advocacy writer. Luisterend schrijver. Ontvangen, in plaats van zenden. Andere mensen helpen hun ellende om te zetten in een verhaal. Het zou een core business van mij kunnen worden. Maar in de voorgestelde vorm is het vrijwilligerswerk. Het is net alsof werken met mensen monetair niet meer gewaardeerd wordt, en werken met machines wel.

Wegpoetsen

En dat alles observeer ik in een wereld die steeds minder authentiek lijkt te worden. Waarin imperfecties en andere pijnlijke zaken worden weggepoetst. Waarin we niet meer voelen, maar voorvoelen. Een machine kan niet voelen. Maar wel inschatten op welke manier een ander zich het prettigst voelt. Die juiste woorden en zinnen, waar ik als advocacy writer naar op zoek wil gaan, heeft een machine al paraat. Een wereld waar geen ellende bestaat. Voor onze huidige jongeren de sociale media, toen ik zelf tiener was de televisie. A-Ha zong het al, The Sun Always Shines On TV, zonder autotune, zonder CGI en zonder Photoshop.

Goed, genoeg geschreven, ik ga maar weer eens naar mijn cursus dansimprovisatie. Want gevoeld is dat een van de weinige plekken waar ik nog authentiek kan en mag zijn.

Reacties