Surprise

‘Ik vond de les saai, toen maakte ik okselscheetjes. Juf Jolanda stuurde me de klas uit’. Zoon, 8, vertelt het terloops, terwijl hij geconcentreerd zijn frietjes één voor één door de fritessaus haalt. Een grote klodder saus komt op zijn shirt terecht. Zwijgend overhandig ik hem een servet, gebaar naar zijn trui.

Overmorgen moet zijn surprise af zijn. De schoenendoos die ik vanmiddag driftig heb beplakt, staat op tafel. Ik heb een vierkant opengesneden uit de deksel, folie aan de binnenkant bevestigd. Zo kun je het voetbalveld goed bekijken. Op de bodem heb ik groen papier geplakt, in het midden een dunne, witte cirkel. Zoon had over mijn schouder meegekeken en aanwijzingen gegeven.

De volgende dag heeft hij ook nog een verjaardag bij vriendje Hesse. ‘Kijk’, zeg ik, als hij van zijn feestje thuis komt en wijs naar zijn voetbalveld. ‘Cool’ reageert hij en pakt zijn tablet. ‘Hoe zullen we de doelen maken, Ik hoop maar dat ik het haal’, laat ik me ontvallen als zoon op bed ligt.

‘Ík het haal?’, vraagt man.

De volgende ochtend zet ik zoon aan het werk. ‘Hier heb je een strook papier, teken jij het publiek op de tribune. Plakken we het daarna samen in de doos.’ Hij kijkt humeurig. Aarzelend begint hij. Al gauw ziet het er vrolijk uit, hij tekent het ene poppetje na het andere. Over elk poppetje is nagedacht: haar, ogen, petje, bril.

‘Als het helemaal af is, doe je de volgende strook, daarna inkleuren, hier heb je je stiften’, zeg ik enthousiast.

‘Dat meen je niet’, reageert hij getroffen. ‘Weet je wel hoeveel werk dat is?’

‘Het is jouw surprise’, zeg ik uiteindelijk, ‘zwart-wit is ook mooi. Maar je moet wel die andere strook ook voltekenen. Dan hebben we twee tribunes met mensen, dat is gaaf’, spoor ik hem aan.

Ik voel vorsende ogen op me gericht, negeer mans blik.

‘Dan maken we samen de voetbalpoppetjes van klei, verf jij er kleine blauwe streepjes op als shirt, dat zijn toch de kleuren van zijn voetbalclub, blauw wit? Cool toch’, eindig ik jubelend.

‘Ik ga nu eerst pauze nemen van deze poppetjes tekenen, die andere kant doe ik zo wel’. Zoon legt zijn potlood neer, pakt zijn tablet en ploft neer op de bank. ‘Hè hè’, zucht hij.