Zorgelijke zorg

Zorg is veel te duur, over de schutting ermee. Gratis mantelzorg, dat is je ware. Ook door niet-bestaande kinderen en een niet-bestaande gemeenschap.

Dus zwerven dementerenden over straat tot de buurman ze voor de zoveelste keer naar huis brengt.

Zorg als verdienmodel

Juist door zulke zorg-gaten zijn zorgcowboys naar binnengeglipt. Coördinators, coaches, zorgmakelaars, intake-bureaus. Voor ieder zorgstukje moet je ergens anders zijn. Hoe slechter de zorg is georganiseerd, hoe meer ze kost aan tijd, geld en mensenlevens.

Veel zorggeld wordt besteed aan het weghouden van mensen bij de zorg. Vraag de zware gevallen in de jeugdzorg maar. Voor elke echte zorgverlener zijn minstens tien niet-zorgende ondernemers actief. De zorgvrager krijgt de schuld van de dure zorg en artsen worden dwarsgezeten als zij willen voorschrijven, behandelen of doorverwijzen. Veel bewegen en een paracetamolletje is veel goedkoper, aldus de zorgverzekeraar. Robot-assistentes ook. Ondernemers pikken intussen de krenten uit de pap met standaardtherapietjes en digitale niet-huisartsenpraktijken. Daarmee is de zorg gedegradeerd tot verdienmodel. Terwijl die een van de vijf staatsplichten is, samen met onderwijs, onderkomen, rechts- en inkomensbescherming. Zie de Grondwet: artikel 20-23. Helaas; die Grondwet kun je gewoon buitenspel zetten als ie te lastig wordt. Dan verzin je nieuwe wetten waarin het tegenovergestelde staat. De Zorgwet, bijvoorbeeld.

De  goedkoopste vorm van zorgen is dus niet-zorgen. Daar kan Helma van meepraten. Ze wacht al twee jaar op een nieuwe rolstoel want de oude is tot op de draad versleten en de motor is kapot. Gelukkig heeft de chauffeur van het rolstoelbusje flinke spierballen. Maar thuis moet de familie het opknappen. De gemeente stuurde zo’n twintig bemoeiallen langs. Steeds anderen, die niks wisten van vorige afspraken. Dus uiteggen maar weer. Plus tientallen telefoontjes naar de gemeentelijke front office die haar uren in de wachtrij zette. Eindelijk goed nieuws: de opdracht was gestuurd naar de leverancier. Pech: de leverancier bleek failliet. Zeker te lang moeten wachten. En nog iets: zo’n speciale rolstoel kost ongeveer 4000 euri’s. Maar die twintig bemoeiallen alleen al waren naar schatting goed voor 1500 euro aan kosten. En nu begint het administratieve circus opnieuw, want haar specifieke model is nergens anders te koop. Weer 1500 euro erbij. Dure zorg; inderdaad.

Zelfregulering, marktwerking en zorgenloze zorg

Automatisering dan maar? Een onderzoeker beweert dat A1-software voor het uitlezen van scans juist niet effectief is. Dat versnelt de procedure, waardoor mensen eerder aan de beurt zijn voor een vervolgtraject. Moet je niet willen. Dus goed begrijpen: de zorg is te duur vanwege alle inefficiënte en nutteloze cowboys, maar ook weer efficiënt, want dankzij die cowboys komen nog maar weinig mensen bij de echte zorg terecht. Dat is pas zelfregulering. Zorgenloze zorg: welke verknipte mafkees heeft dat nu weer verzonnen?

Waarschijnlijk dezelfde mafkees die de marktwerking het beste instrument vindt voor kostenbeheersing. Door een kapitalist. Laat me niet lachen. Het kapitalisme heeft – als het op geld aankomt – net zoveel zelfbeheersing als een haai of een supervulkaan. En de staat heeft er zich met een Jantje van Leiden vanaf gemaakt. Weer een zorg minder.

Fijne kerst, Helma

Reacties