Never trust a stranger

Die winteravond had de steenrijke maar eenzame advocaat Peter een jongedame leren kennen in een Brusselse bar waar zij zich nachtenlang als paaldanseres bloot gaf. Ze kwam uit een ver gevaarlijk land en was 20 jaar jonger dan hij. Ze was mooi, lief en zacht, ach zijn ze dat niet allemaal in den beginne?

Tijdens hun ‘kennismakingsgesprek’ in de chaise longue vertelde ze haar treurige verhaal: ze was naar België gevlucht en in deze ‘taverne’ beland. Zij had niemand meer. Al haar familieleden en vrienden waren gedood vanwege openlijk protest tegen de dictatuur in haar land van herkomst. Ze was nu alleen op deze wrede wereld. En ja Peter, hij geloofde het allemaal. Het meisje bestelde tussendoor 4 à 5 glaasjes van de meest exclusieve wijn, want van al dat praten krijg je dorst. Kan jij dat alsjeblieft betalen, lieve Peter? Mijn portemonnee ligt nog thuis.Kan je mij daar straks met je mooie rode sportauto heenbrengen? Mijn woonst is immers gelegen ergens aan het Noordstation, in een achterbuurt, een getto, ik ben daar vaak bang, de straatlantaarns zijn er stuk, er worden vele overvallen gepleegd en meisjes worden daar soms verkracht. Maar met een stoere jongen als jij loop ik geen gevaar. Okee? Ach Peter, bent een ware gentleman.

Draag mij in jouw armen

Een half uurtje later gleed de luxewagen door de rosse buurt. Het was er inderdaad donker en doodstil, bovendien begon het te sneeuwen. Zijn nieuwste vriendin riep: „Oh Peter, wil jij het autoportier aan mijn kant openhouden alsjeblieft, het is hier nogal modderig. Weet je wat? Draag mij in jouw armen naar mijn woonst, zie het als een oefening voor als we binnenkort trouwen, ik weeg niet te veel, alleen mijn borsten misschien. Straks bij me thuis mag je er aan zitten. Zullen we dan ook de openingsdans al eens uitproberen voor ons huwelijksfeest?”

Zo gezegd, zo graag gedaan. De vrijgezel opende het portier en zo was het kus-moment eindelijk aangebroken. Peter sloot liefdevol zijn ogen, tuitte zijn lippen en plots… kreeg hij een zware klap op zijn achterhoofd. Een luide kreet klonk, honden blaften en de Brusselse advocaat zakte in elkaar. Hij werd meteen wakker, terwijl hij zichzelf bloedend op straat zag liggen. Was hij dood? Zijn toekomstige bruid was hem al ontrouw, zij kuste een grote gespierde man. Vlug gaf ze Peters lichaam nog een schop waarna ze ijzig sprak: „Ok Sam, alweer een missie geslaagd.” Het duo stapte in Peters peperdure auto en scheurde met gierende banden weg.

Maar Peter fluisterde: „Idioten, ik weet dat er hier veel politiecamera’s hangen en dus heb ik nu al bewijsmateriaal als jullie voor de rechter zullen verschijnen. Het vonnis zal hard zijn.Tot binnenkort in het Justitiepaleis.” Even later hoorde Peter de ambulance…