Kuchende adelaar

Ze zag eruit als een adelaar, zoiets. Dan wel een hele kleine, want haar spreidwijdte was opgemeten in mens en nu ja, een adelaar heeft grótere vleugels. Kuchend kwam ze voorbij.

„Hou je je longen wel binnen?”, vroeg ik nog, beleefdheidshalve. Ik wist dat het longontsteking betrof en nou ja, dan is hoesten niet optioneel ofzo.

„Even luchtje scheppen”, wist ze tussen het kuchen door te melden, de achterdeur opentrekkend. Dat vond ik interessant. Het leek een goed idee voor een tel of vijf en toen was het uit met de pret. Eigenlijk hielp niets tegen die hoest. Noch tegen het oncomfortabele gevoel wat er nu eenmaal bij hoort als je ziek bent.

Intimideren

Dubbelgevouwen op een stoel gaan zitten balen dan? Haar eega en ik bekeken haar vanaf een afstandje, alsof ze een dier was, een hert ofzo, wat geobserveerd diende te worden. Ondertussen was wat klein grut voor ons op een tafel geklommen om een spelbord van zeer dichtbij te intimideren. Het spelbord was niet geïntimideerd.

Het gekuch en gebaal kreeg nu een verbaal randje. Ineens merkte ik op:

„Goh, je klinkt als Nelly Frijda.”

„Die ken ik niet?”

„Ma Flodder?”, nu ontsnapte een grijns haar mond.

„Oh, die!”. Ze schoof iets op wat noch bank en noch kruk was heen en weer en liet zich er toen op zakken. Ze had een soort poncho om die de warmte van een bed moest garanderen, terwijl ze rondliep. Het was belazerd gesteld met d’r, als ik ‘t uit d’r ogen op mocht maken. Toch was ze in staat een tamelijk hilarisch verhaal over haar werk te vertellen, omdat ze opmerkte dat ik net zo’n associatief geheugen bezit als zij.

„Ik spreek weleens met bouwvakkers. Dan moet ik me altijd voorhouden om zo min mogelijk geometrische vormen te gebruiken in wat ik ook te vertellen heb”, begon ze. „Je weet wel, ‘staaf’, ‘gat’, en nog een hele riedel.” Om daarna te vertellen over een jonge meid die in een hoger segment van het bedrijf zit.

Vreselijk formeel

„Ja, en dan heeft ze dus een blouse aan, en zo’n kokerrok en hoge hakken, zo vreselijk formeel, en dat tussen die bouwvakkers!”, grinnikte ze nu. Ik had meteen het beeld van Gillian Anderson in The Fall voor me, die zich als hoofd van de afdeling recherche tussen voornamelijk mannen eveneens als zeer vrouwelijk profileert. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Sofia Helin in The Bridge.

„Ja, en die klaagt dan dus, te midden van die bouwvakkers, dat ze ‘nooit eens serieus genómen wordt’.” Ze grinnikte, kroop ineen van pret. „En dan zie ik hoe die lui zich ernstig proberen in te houden, paars aanlopen zelfs, om maar niks verkeerds te zeggen.”

Ik zie het helemaal voor me en schater mee. En de kinderen speelden vrolijk door.

Reacties