In de olie

Onlangs was ik met meisje-mijn voor een platenbeurs in Oeteldonk. Toen wij ’s avonds terugkeerden bij het hotel vierde het hele dorp daar juist de prinsenwissel. De ontbijtzaal („Wordt niks morgen”) was omgetoverd tot één dampende pan. Een flard van een carnavalshit ontsnapte door de klapdeuren: ‘We gaan met zijn allen naar de kloten, tralalala.’

Ik dacht eraan nu de klimaattop in Dubai aan de gang is. De achtentwintigste klimaattop. Waar ‘ze’ gaan vechten om doelen te bereiken – herstel: ‘naar doelen toe te werken’, die de wereld graag bij editie drie al gerealiseerd had gezien. Wie zijn die ‘ze’? Voor COP28 zijn 70.000 (!) deelnemers afgereisd. Sommigen per kameel – dat geloof ik best – maar het merendeel toch in een vliegtuigstoel. De bobo’s – of Bonobo’s – niet in ‘seat 13B’, maar in hun eigen speeltuig.

Zou dat de besluitvorming niet enigszins vertragen, al die praatpoppen? Zou de voorzitter van deze top, de heer al Jabr, niet emotioneel ‘uit elkaar getrokken worden’? Hij wil zó graag de wereld redden, De Man zijn die het tij keerde, zijn groene stempel op de geschiedenis drukken, maar hij is óók Minister van Industrie en CEO van het staatsoliebedrijf. Kan allemaal. Zouden de laatste klimaattoppen expres in Egypte (laaggeletterde, slecht geïnformeerde bevolking) en Dubai (oliestaat) georganiseerd zijn? In ieder geval minder demonstranten op straat dan in Glasgow, Parijs of Berlijn. Fijn.

Wopke

Wopke, de goedbedoelende blokkeerfries, twitterde puik nieuws: op de eerste conferentiedag werd het voorstel van een klimaatrampenfonds goedgekeurd. Hieruit krijgen de armste landen centjes als het onvoorspelbare klimaat bij hen de boel verstoort met extreme hitte/droogte, overstromingen etc. Ik geef u een korte samenvatting van de bijsluiter: bijdrage van landen is vrijwillig. Even in perspectief: klimaatrampen kosten de wereld al honderden miljarden per jaar en hoe langer we wachten met échte maatregelen, hoe duurder het wordt. Dit is toch geen hogere wiskunde, mensen, waarom gebeurt er (te) weinig?

Alaaf!

Diederik Samson duidde bij Khalid en Sophie deze klimaattop. Het ‘loss and damage fund’ is weliswaar goed nieuws (voor de bühne), maar het is vooralsnog moeder aarde die de loss en damage telkens weer incasseert. Japan doneerde een luizige10 miljoen dollar (uit protest eet ik een maand geen sushi), Amerika ‘veel meer’: 17,5 miljoen. Ja, zo komen we er niet! Met deze fooi steekt zo’n Joe Biden zijn sigaar aan. Ik snap heel goed dat de milieubeweging steeds militanter wordt. Ik snap ook dat de mensen er steeds minder ‘van willen weten’. Ik sluit straks aan bij de carnavalsstoet, raak ook eens lekker ‘in de olie’. Alaaf!