Veiligheid

Sinds ik me kan herinneren heb ik last van hyperventilatie. Mensen zien dat niet… Ik kan ook stil hyperventileren.

Toen mijn ouders uit elkaar gingen en er een nieuwe vrouw bij ons kwam wonen met kinderen, is dit ontstaan. Constant wegzuchten van mijn spanning niet wetende wat het was.
35 jaar later is het nog steeds aanwezig. Het kost me zoveel energie. Energie die ik graag zou willen gebruiken voor leuke dingen.
Ik schrijf er nu over omdat het door omstandigheden weer zo aanwezig is. Vorige week probeerde ik voor de zoveelste keer te mediteren en heb ik meegemaakt wat het echt is. Voor de eerste keer in m’n leven dacht ik niet na. Ik was uit m’n gedachten.

Knopen wegmasseren

Ik leerde een paar maanden geleden een erg fijne man kennen die mij weer heeft geopend. Hij masseerde m’n knopen weg. Het duurde een paar sessies, maar toen de hoofdknoop was weggekneed moest ik zo huilen. De ontspanning die ik in geen dertig jaar had gevoeld, maakte ruimte voor emoties die daar opgekropt zaten.

Bedankt, jij die dit voor elkaar heeft gekregen en me heeft geleerd dat puurheid nog steeds bestaat. Helaas was de timing niet goed en is het niks geworden tussen ons, maar ik sta weer een stukje dichter bij mezelf. Jeetje wat was ik geremd gespannen, altijd in standje overleven.
Ik voelde me na lange tijd weer veilig. Veilig in zijn armen.

Ik mis hem… Ik mis zijn rustige stem, zijn krachtige handen. Ik mis z’n goede vibes. Ik voelde eindelijk een soort van rust als ik bij hem was.

Het kan dus wel.. Dat moet ik ook alleen kunnen realiseren.
Toch?

In your arms I felt save…

Reacties