Heerlijk avondje

Ik sta buiten in onze voortuin. Even maak ik vertwijfeld een pas op de plaats. Ik heb zojuist de jute zak voor onze deur gezet, hard gebonsd en lang op de bel gedrukt.

Zal ik nu snel naar binnen gaan, de trap oplopen en dan net doen alsof ik op zolder was? Of ren ik hard het tuinpad af en loop ik via de parkeerplaats onze achtertuin binnen? Elke seconde telt en ik sta besluiteloos de ene mogelijkheid tegen de andere af te wegen.

Ik hoor de oma’s kirren, mijn zoons opgewonden stemmetje klinkt er bovenuit. Dan bast de stem van mijn broer: „Ga maar kijken, ik ga met je mee.”

Het is nu of nooit. Ik spring onze hal binnen en duik het toilet in, net op tijd. „O, kijk nou!”, klinkt het in koor. Samen met zijn oom sleept zoon de zak met cadeautjes de huiskamer in. Als ik zeker weet dat ze binnen zijn trek ik door en zwaai de deur open.
„Hé mama”, roept zoon. Blij kijkt hij naar me op. „Sinterklaas is geweest, kijk dan!”

Verheugen op een smoeltje

Voor hem zitten we met de familie bij elkaar. Baby Sid heeft nog geen benul en wij ouderen kunnen wel zonder, maar verheugen ons allemaal op het smoeltje van Maarten, nu ruim 3 jaar.

Onze eerste Sinterklaas met de twee neefjes. Hun ouders zijn allen ruim 40.

Maartens wangen zijn rood van opwinding. Hij pakt het eerste cadeautje uit de zak. „Voor Sid”, lees ik voor. Hij kijkt een beetje beteuterd.

Het volgende pakje is voor hem. Stralend scheurt hij het papier eraf. „Oh”, zegt hij, kijkt ons met grote ogen aan. „Het is geen auto.”

Een uur later brengen papa en Maarten de parkeergarage tot leven. Het grootste pak bleek toch voor hem.

Ondertussen vermaakt Sid ons door naar allemaal uitgebreid te lachen. Hij kwijlt van plezier en hapt gretig in het pakpapier.