Gewoon

Gewoon. Dat zei mijn moeder vroeger al: doe maar gewoon, dan doe je nog gek genoeg. Maar dat zijn we tegenwoordig een beetje vergeten.

De trein vertrekt op tijd. Daar kijkt niemand van op, dat is gewoon. Je zou zeggen: dat is toch goed? Maar nee. Gewoon is iets waar iedereen de schouders voor ophaalt.

Je hebt reuma. Je bent laagopgeleid. Je hebt niks. Dat allemaal is ook gewoon. Maar dan wel nadelig gewoon. Dit gewoon wordt door iedereen, die denkt dat hij iets voorstelt, genegeerd. Als een BN-er iets zegt, staat het hele land op zijn kop. Dat is bijzonder en bijzonder is zeldzaam. Goed luisteren dus maar. Bij gewoon hoeft dat niet. Respectloos behandelen is eigenlijk al teveel moeite.

Gewoon niet weten

Het WRR-rapport Grip: Over het maatschappelijk belang van persoonlijke controle heeft het maar steeds over wat burgers voelen. Niet weten, dus. Maar ja; burgers hebben geen specifieke groepskenmerken en dus kunnen ze blijkbaar niet weten of denken. Wel gek dat een wetenschappelijk onderzoek niet weet wat het verschil is tussen voelen en van mening zijn. Hebben die burgers dan geen gelijk met hun mening, dat hen de grip op hun leven wordt afgepakt? Maar voelen is een leuk woord om oprechte zorgen en kennis van burgers te devalueren tot gewoon en dus tot niks. Gewone mensen. Als een politicus dat zegt, trekt hij er meestal een gezicht bij of hij een dooie muis in zijn bek heeft. En ja; gewone mensen voelen alleen maar. Niet serieus nemen dus.

Gewoon discriminatie

Als je het goed bekijkt is dat woord ‘gewoon’ een diskwalificatie, discriminatie zelfs. Allerlei negatieve kenmerken worden eraan vastgeknoopt: voelen, onkunde, geen hoge opleiding, je moet ‘ze’ alles uitleggen want ze snappen niks. Het zijn po-pu-lis-ten. Ze voelen zich gediscrimineerd. Maar de echte discriminatie staat dus in de Algemene Wet op de Gelijke Behandeling. Wie daar niet in staat, kan niet worden gediscrimineerd. Dus heeft in Nederland twee soorten discriminatie: een die niet mag en een die wel mag. Kinderopvangtoeslagouders, bijvoorbeeld.

Voelen is het gewoonste en daarmee ook het meest geniepige woord dat er is. En juist dat maakt het zo gewoon. Brrrr. Word zelf maar eens betiteld als een voeler. Dan weet u precies wat ik bedoel.

Rest de vraag of de staat dat dan ook weet. Nee, dus. Zolang ze het bij bepaalde bevolkingsgroepen uitsluitend over ‘voelen’ heeft, weet ze het dus niet. Niet gek dat de weerzin tegen de gevestigde politieke orde bij die groepen, die zich buitenspel gezet weten, steeds groter is geworden. Maar de politiek snapt er nog steeds niks van, zelfs niet na de overduidelijke motie van afkeuring die is ingediend bij de verkiezingen.

Denk eens na, staat.