Een schattig klein knuppeltje

Het was zes uur in de ochtend en het huis stond op z’n grondvesten te trillen.

En net toen ik me afvroeg hoeveel ik de avond ervoor eigenlijk had gedronken, spatten mijn trommelvliezen uiteen door een afschuwelijk gepiep, gegrom en geknars.
Ok.
Ik was nu definitief wakker.
Ik deed mijn ogen open en zag dat de slaapkamer één groot oranje knipperlicht was.

De Liefste, die met een Be Cool-chip is uitgerust, waarmee hij doorgaans ook overal doorheen slaapt, lag te stuiteren.
Een blik naar buiten leerde ons dat ze bij de nieuwe buren waren begonnen met de verbouwing.

Wat we toen nog niet wisten, was, dat het in de twee, bijna drie jaar erna nog veel erger zou worden.

Heimachines, betonwagens, hijskranen.
Vrachtwagens en busjes die er voor zorgen dat onze auto ingebouwd staat, waardoor we niet weg kunnen.
Dat we ons gegijzeld voelen in ons eigen huis.
En vandaag het absolute dieptepunt… dat we over aanhangers moesten klauteren om bij ons eigen huis te komen.
De Be Cool-chip van de Liefste kon gelijk gereset worden.

Drie jaar lang.
Voor één huis.

Maar.
Hoe lang kan je zoiets volhouden?

En.
Hoe lang mag iemand dit een ander aan doen?

Ik heb eens gelezen, dat als je boos bent en je daardoor in je fantasie eens goed met een honkbalknuppel aan de gang gaat, dat dat eigenlijk heel goed is.
‘Door hier creatief in je hoofd mee om te gaan, verwerk je je frustraties en de aantasting op je gevoel van rechtvaardigheid en voorkom je dat je de honkbalknuppel in het echte leven ter hand neemt’.
Zoiets dus.

Nou, ik ben wel blij met mijn levendige fantasie.
Want wat zou ik graag… ach, nou ja, laat maar.

Toch ‘s even kijken of Hutsefluts.com niet gewoon een schattig klein knuppeltje in de aanbieding heeft.