Vakantielanden: Sri Lanka deporteert senioren 

Ik ben een Amsterdammer van 78 jaar, en leef met mijn AOW het liefst als monnik in India. Met het Visa waar ik over beschik, mag ik 90 dagen in India zijn. Ik moet dan één dag het land uit, waarna een nieuwe periode van 90 dagen aanbreekt. Dus ging ik op 20 november in mijn monnikstenue voor een dagje, zonder bagage, naar Sri Lanka.

In de aankomsthal met grote letters zichtbaar ‘Transit visa voor 2 dagen is kosteloos’. De beambte achter de balie eiste echter $30 smeergeld. Zoiets eisen van een monnik is slecht. Je maakt de ander medeplichtigheid aan corruptie. Ik verliet de balie, hield een andere Immigratie-beambte staande met mijn visa-vraag. “Maar u bent monnik”, antwoordde de man, “voor u is het altijd gratis, u hoeft echt niets te betalen”, en hij stuurde mij terug naar de Transitbalie.

De corrupte official gedroeg zich geïrriteerd. “Zonder hotelreservering, geen Transitvisa”, mompelde hij. “Maar ik heb een hotelreservering!” Hij negeerde mijn woorden. Hij eiste nu dat ik een 30 dagen-toeristenvisa zou kopen voor $60.

Als monnik doneer ik iedere maand €550 van mijn AOW aan de Armen in India. De situatie maakte mij boos en ik riep uit: “Mijn geld gaat naar de Armen van India en niet naar een corrupte official in Sri Lanka.”

Het was even stil in de drukke hal. “Okay”, zei de man. “Bij deze sta je onder arrest. Je mag Sri Lanka niet meer binnen en met het eerste vliegtuig naar India word je gedeporteerd. Tot die tijd blijf je hier op deze stoel zitten.” Het was nu rond het middaguur en mijn vlucht was de volgende morgen om 3 uur. Ik ben senior en door de spanning moest ik voortdurend naar het toilet aan de overkant van de hal. Mijn bewaker liep dan mee.

Ik kreeg enorme hoofdpijn, verstond op zeker moment ook geen woorden meer, alleen lawaai. Ik ben op de grond gaan liggen. De Eerste Hulp is gekomen. Nadat ik weer aanspreekbaar was, vertelde ik de arts wat er gebeurd was. Ze regelde dat ik tot mijn vertrek vrij mocht rondlopen in de hal tot mijn Air India vlucht de volgende morgen.

Air India was op tijd. In Chennai overhandigde een Flight Attendant mijn deportatiepapieren aan de Immigratie. Ik moest wachten en wachten. Toen kreeg ik te horen dat ik vanwege de deportatieorder ook India niet meer in mocht. ‘ENTRY REFUSED, 21 nov 2023’, werd in mijn paspoort gestempeld. “Als ik u toelaat, riskeer ik een boete van een lakh roepies (€1100)”, zei de Beambte verontschuldigend. Ik moest de eerstvolgende vlucht naar Amsterdam boeken, even na middernacht. Een kostbare zaak, jammer ook voor de Armen in India. Volgend jaar ben ik weer welkom in India, is me verzekerd.

En zo kwam ik op 22 november 2023 aan op Schiphol, ongewassen, ongeschoren, slechts gekleed in een lendendoek met shirtje, alles in het oranje, en gehuld in een Lufthansa-dekentje. Bagage had ik niet. Alles is in India gebleven, mijn computer, smartphone, scheerapparaat, rijbewijs, kentekenbewijs en noem maar op.

Ja, eerlijkheid duurt het langst, zegt men, maar dat blijkt meestal slechts een gezegde.