Menselijke maat

Ik ben dol op buiten, ook als het slecht weer is. Mijn vader noemt het altijd ‘de wind doodlopen’. Ondanks het feit dat hij al 84 is, gaat hij elke dag de polder in.

„Heerlijk mijn kop in de wind, even een frisse neus halen.”

Ik kreeg dat gen van hem, mij zie je ook geregeld ronddwalen door duin en bos. Of fijn een winderig rondje lopen langs het strand. Genieten van dat hypnotiserende van de golven.

Ook als buiten het weer niet heel geweldig is. Een warme douche en een fijne kop thee doen wonderen na ‘een rondje zeiknat’.

Dat #wandelen heeft echter ook een functie, ik kom in mijn werk namelijk nogal wat ellende tegen. Bruut en rauw verdriet. Dan zoek ik de ruimte op om dat kwijt te raken. Ook daarom schreef ik mijn boek Zorgliefde.

Prioriteit

Om aan anderen te laten zien wat mijn collega’s en ik elke dag tegenkomen. Hoeveel impact het heeft in dat dagelijkse.

En natuurlijk niet alleen bij ons.

Vooral ook bij al die zorgvragers en hun naasten. Die moeten leven met alles wat er met ze is gebeurd. Of nog steeds gebeurt.

Laten we de zorg meer prioriteit geven. De keuze ligt nog voor ons. En laten we dan vooral niet alleen praten over geld, contracten en belangen. Zorgplafonds en wat niet. Maar laten we #zorgen dat die menselijke maat blijft bestaan.

Daar hebben we allemaal baat bij.