Traditionele partijen krijgen het deksel op de neus

De grote winst van de PVV bij de laatste tweede kamerverkiezingen maakt maar weer eens duidelijk dat migratiebeleid voor een grote groep kiezers prioriteit nummer 1 is. En niet voor het eerst. Sinds 2002 beweren de traditionele partijen al dat ze toch oh zoveel geleerd hebben van de opkomst van de LPF en beloven plechtig beter te zullen luisteren naar wat er in de samenleving speelt.

Maar dat heeft in de afgelopen twintig jaar niet geleid toch welke vorm van migratiebeleid dan ook. Het blijft een kwestie van we zien wel wat er binnenkomt en hoe we dan de problemen gaan oplossen. De laatste ‘oplossing’ was de spreidingswet, die de regering de mogelijkheid biedt om de problemen door te schuiven naar willekeurige gemeenten. Hoezee.

Elke keer als de ene of de andere rechtspopulistische partij een verkiezingswinst boekt is het weer hetzelfde verhaal. Politici van de traditionele partijen ‘begrijpen de zorgen van de mensen’, en gaan over tot de orde van de dag. En de verklaring voor de eigen verkiezingsnederlaag is steevast dat ze hun boodschap niet voldoende hebben weten uit te leggen aan de kiezer. Dat vinden ze waarschijnlijk zelf het summum van zelfkritiek. De arrogantie! De kiezer snapt het niet! We moeten het nog meer in Jip en Janneke-taal uitleggen. Daar is Wilders immers zo’n meester in. Een grotere minachting van de kiezer is nauwelijks voorstelbaar.

Kiezer is het gewoon niet eens

Misschien kunnen jullie het eens op een andere manier bekijken: de kiezer begrijpt jullie standpunt heel goed, maar is het gewoon niet met jullie eens. Het is maar een idee.

Onze parlementaire journalisten en politieke duiders komen vooralsnog niet verder dan dat het wel aan Dilan Yeşilgöz moet liggen. Die had het immers gewaagd om de PVV niet bij voorbaat uit te sluiten van regeringsdeelname (schande, vonden de progressieve democraten). En bijgevolg was nu de PVV plots ‘salonfähig’. Een nogal kortzichtige analyse. Nee beste Wim, Ad, Jan Peter, Job, Mark, Jesse, Sigrid, Gert-Jan, Rob en Frans: jullie zelf hebben Wilders uiteindelijk in het zadel geholpen.