Quality time

Ze is haast vijftien jaar, gezegend met een wilde, ontembare bos blonde krullen, grote reebruine ogen, een tenger postuur en een dromerige, soms geërgerde blik.

Het leven van een puber gaat niet over rozen, herinner ik me nog. Bij mijn dochter gaat dat niet anders. Isa heeft, in tegenstelling tot haar moeder vroeger, een smartphone tot haar beschikking. Haar favoriete bezigheid is dan ook het maken van TikTok-filmpjes, zoals de meeste van haar leeftijdsgenoten dat eveneens doen.

Druk gebarend met de handen zoomt ze in op het gezicht, ze schudt met het onderlichaam. Tot haar ongenoegen loop ik juist nietsvermoedend in beeld. „Maham, je verpest mijn hele post, nu moet ik alles opnieuw doen”, moppert ze. Huiswerk maken is saai, school is stom, mama is zo mogelijk nog stommer, maar af en toe toch weer niet.

„Ik loop hier gewoon”, bijt ik van me af, in de ochtend ben ik niet op mijn best. „Moet je ongesteld worden?” Zonder aarzeling zet ze mijn munitie nu ongenadig tegen mij in. „Wanneer gaan we weer iets samen doen?”, zeurt ze. ‘Iets samen doen’ staat synoniem aan winkelen in Amsterdam, liefst bij Primark, een zes verdiepingen tellend filiaal op het Damrak. Het zweet breekt me uit.

Samen sporten

„Weet je wat?”, hoor ik mezelf ineens zeggen. „Wat dacht je er van om een keer samen te gaan sporten?” Ze staart me aan. „Wie? Jij?” De ogen groot. „Waarom niet? Ik moet meer bewegen, thuis lukt dat niet, en jij wil niet alleen naar de sportschool.” Ze denkt na, zo klinkt het allemaal best aannemelijk, zelfs in mijn oren. „Ja, dat wil ik wel,” zegt ze dan.

Daarom gaan we de volgende dag samen naar de sportschool van Isa. Ik ben er nog nooit geweest. Niet met haar, nee, maar ook niet op eigen gelegenheid, in wat voor sportschool dan ook. Er lopen grote spierbundels rond, trekkend aan zware halters en lederen touwen. Eén van hen, een blonde man met sixpack, herken ik nog van de poster, die zojuist in de ontvangsthal hing.

„Niet staren mam”, giechelt Isa. Ze laat zich zakken op een hometrainer, haar telefoon hangt half in het luchtledige, bevallig blikt ze in de camera. Ik kijk nog eens in het rond, als een angstig konijntje, starend in de koplampen. In de spiegels word ik geconfronteerd met mijn tekortkomingen. Hammen aan de achterkant, spek op de armen, en die buik, was dat aldoor al zo? Het valt me op dat niemand hier overgewicht heeft. Sterker nog, ik ben de dikste persoon die nu aanwezig is.

Dikke kont

Isa zit er niet mee, met de overtollige kilo’s van mama, en werpt in plaats daarvan een keurende blik op haar eigen vlees. „Ik wil een dikke kont”, vertrouwt ze mij toe. „Een meisje uit mijn klas heeft dat, alle jongens kijken daarnaar.”

„Wat wil je?”, breng ik uit, dapper trappend op de hometrainer, hopelijk zijn er intussen een groot aantal calorieën verbrand, en zie dan mijn gezicht in de spiegel, dat verdacht veel wegheeft van een overrijpe tomaat.

„Waarom zou je in vredesnaam een dikke reet willen?”, zeg ik. Versta ik het wel goed, van de mijne wil ik nou juist afkomen en wijs misnoegd op mijn gevulde achterwerk. „Nee, die wil ik toch ook niet, duh”, lacht ze schamper. Tja. Een puber is natuurlijk maar zelden tevreden.

Raadsel

We verkassen naar de Leg curl-machine en daarna naar de Thigh crusher, die precies bewerkstelligt wat het opschrift belooft. Ik ben in gevecht met de kabels aan het krachtstation, het is me een raadsel hoe die moeten worden ingezet.

„Mam, die blonde man kijkt”, lacht Isa. En inderdaad, ik onderschep nog net een vermaakt lachje. „Lukt het een beetje?”, vraagt hij deelnemend. Isa vindt het allemaal hilarisch. Ze is haast haar te dunne kont vergeten, maar nog niet helemaal.

Bij de kassa rekenen we een sporttop af voor de kleine meid, in mijn maat is er geen verkrijgbaar. „Dit was leuk, mam”, zegt Isa wanneer we weer buiten staan. Haar ogen stralen. Dat heb ik in lange tijd niet van haar gezien. Het voorstel om toch maar weer naar Primark te gaan, slik ik in. Als mijn kind maar gelukkig is, dat is het belangrijkste. Dus sportschool, here we come!