Ondernemer

Als hoogopgeleide had ze een aardige positie bij een bank met angst- en hydrocultuur. Kortom, een normaal leven. Ze was tevreden met het glazen plafond boven haar hoofd, haar salaris, man, kind en een tweeverdienersweek zoals tweeverdieners die gehaast doorkomen.

Dat kan anders volgens vrouwen die zich vriendinnen noemen, en zelf-gedesignde social media coaches en trainers.

Vandaag kom ik haar na een tijd weer tegen.
„Are you kidding? Nee, ik werk niet meer bij de bank, ik ben nu ondernemer. Kijk…”
Ze haalt haar telefoon uit de binnenzak van haar oversizede pak en laat een foto zien van zichzelf, in het pak, op een podium met een headset op. „Ik ben keynotespeaker”, zegt ze trots en gooit voor de zoveelste keer haar lange, gekuifde haar naar achter. „Zo’n tof event! En op deze foto schrijf ik me in bij de Kamer van Koophandel. Megatrots op, joh! – ik maak maanden met een omzet van 10k of meer – schrijf je nog steeds?”
„Ja.”
„Ook op de socials?”
„Ja, ook.”
„Doe dat wel consistent en consequent vanuit je authenticiteit. En volgens het algoritme, zodat je posts gelezen worden. Ik doe ook een-op-eensessies waarbij de focus ligt op je next level version door je strategie of een interne shift. Een higher level voor entrepreneurs, as we speak. Toevallig heb ik morgen een spot open voor een een-op-een, waarbij ik je voor je groei en om stappen te zetten in je kracht zet. Vanuit je Human Design, als creator of juist generator. Normaal 350 euro, maar met een korting nu slechts 250 euro. Interested?’
„Nou, morgen heb ik al een afspraak. Elk jaar bezoek ik op de Dag van de Mantelzorg een bijeenkomst. Daar schrijf ik dan belangeloos een stukje over – ik haal mijn telefoon uit mijn confectiepak: kijk dit heb ik verleden jaar geschreven.”

De mantelzorger
‘Ze valt niet op maar af omdat ze zelf “k” heeft. Ze houdt het vol door niet na te denken, maar te ondernemen. Al helemaal niet over de zin van het leven. De afweging stoppen of doorgaan heeft ze voor een ander gemaakt.
Naar succesverhalen van andere vrouwen luistert ze niet. Talkshows met powervrouwen vermijdt ze. Ze is niet bezig met een carrière zoals vele vrouwen die gelijkheid voorstaan, maar toch de behoefte voelen zichzelf in een bepaalde hoek te duwen, en die ervan uitgaan dat geluk een keuze is.
Haar power gebruikt ze als mantelzorgster. Maar aan opladen komt ze amper toe.
„Nee, dat zijn nu eenmaal de regels.” Hoe vaak heeft ze dat niet gehoord. Een bloemetje staat niet op tafel, een cactus is duurzamer.’