Kunstbeleving
„Kijk.” Ik wijs naar het scherm. Er plopt een schilderij van Rothko* in beeld. Rozerood met groen. Ik had hem alvast in de favorietenbalk gezet.
Triomfantelijk kijk ik man aan. „Dit schilderij zou volgens mij goed staan op de muur boven de tv.
Deze roodtinten passen precies bij de gordijnen, en die kleur groen…” Ik tuur de kamer rond totdat ik tik op een van onze eetkamerstoelen. „Is exact dezelfde!” Met nauwelijks ingehouden geestdrift maak ik mijn zin af.
Man zegt niets, kauwt rustig door. „Zo”, zegt hij tenslotte, „dus dat is jouw kunstbeleving, dat het bij de gordijnen en de stoelen moet passen.”
Keukendoek
Mijn gedachten dwalen af naar mijn vorige huis, in Utrecht. Een vriendin zei me toen: „Het is mooi, maar nu stoppen hoor met al die op elkaar afgestemde kleuren.”
Ze hield hierbij demonstratief een keukendoek omhoog. Exact de kleuren van het schilderij (ook een Rothko) boven mijn ladenkast.
Ik voel me een beetje in mijn hemd gezet. Alsof ik op een beperking word betrapt.
„Misschien moeten we eens naar een Kunstuitleen, kijken of ze daar nog wat geschikts hebben”, reageer ik tam.
„Wat dacht je van ‘niets’”, zegt man, voordat hij zijn laatste hap neemt, „gewoon niets ophangen.”
‘Geen museum’
„Zo gek is het toch niet, dat ik rekening houd met kleuren?”, verdedig ik mezelf. „Deze kamer is niet heel groot. Het moet toch een beetje harmoniëren”, zeg ik dwaas, „het is geen museum.”
„Ik weet het!”, roept zoon uit. „We nemen gewoon mijn kunst. Je vond mijn tekening toch zo mooi? Nou dan.”
Man schiet in de lach, strijkt hem over zijn haar. „Ja”, knikken we naar hem, „dat is waar.”
Nu hangen er al een jaar, twee schilderijen van zoon boven elkaar. Een sneeuwpop en daaronder een grote boom met gekleurde bladeren: winter en herfst.
„Goeie vlakverdeling voor een 5-jarige”, knikte mijn vriendin peinzend toen ze er voor stond. „Ja, dat ook”, zei ik. „En ik vind de kleuren prachtig.”
* (Mark Rothko was een Amerikaanse schilder. Marcus Rothkowitz, zoals hij oorspronkelijk heette, was een vertegenwoordiger van het abstract expressionisme, de zogenaamde colorfield-stroming)