Gedicht: vergeten dromen

In stille straten, waar eens kinderen speelden,
Vergeten dromen, slechts vage herinneringen,
Verlangens veranderd in luchtkastelen,
Tussen olijfbomen, waar de stem van vreugde allang niet meer ruist.

Miljoenen zielen op een piepklein stukje aarde,
Waar de waarde van mensen in cijfers wordt uitgedrukt,
In de diepte van de nacht, een bedrieglijk licht,
Waar stilte geen rust biedt maar verraadt,
Wat voor lot hen wacht.

Bommen vallen als hagelstenen, harten huilen,
Zonder toevlucht, nergens om te schuilen,
Alleen de vogels vliegen over prikkeldraden zo hoog,
Hun lied brengt een boodschap van vrijheid, grenzen onbevreesd.

Het eerste dat sneuvelt in oorlog is, helaas, de waarheid,
Meningen verharden, tegenstellingen nemen toe,
Verdriet sijpelt door, maar wij kunnen ons afsluiten,
Onze rug gekeerd, onze harten op slot, vergeten, wat voorbij lijkt en dood.

In dit ingesloten gebied, waar de nacht zijn deken spreidt,
Waar de duisternis als een zware last neerstrijkt,
In Palestina, waar de menselijkheid verdwijnt, maar hun verhalen eeuwig zullen voortleven,
Blijft de onverwoestbare hoop als een helder licht schijnen.