Brave new world

In het stadspark kwam ik de halve wereld tegen. Een brave new world, eigenlijk. Met bijbehorende geweldige mensen. Drie, maar liefst. Ze waren jong, hooguit twintig en hadden al heel veel meegemaakt en nog meer te vertellen.

De eerste was als jochie van 3 uit Afghanistan gekomen met zijn ouders. Hij had al een baan, herenkapper. Dat vond hij leuk maar hij vond het ook wel jammer dat hij zijn middelbare school niet had afgemaakt. Geen man overboord, zei ik. Je bent een hele slimme jongeman en bijleren kan altijd nog. Cursussen zat. En toen vroeg hij: „U bent zeker schooljuf?” Ja, dat was ik geweest. Langgeleden. Maar blijkbaar is een schooljuf zelfs na tientallen jaren tot in Afghanistan herkenbaar. Hij vroeg of ik geloofde en of ik de Koran kende. Ik knikte. „Weet u dat de Thora en de Bijbel en de Koran heel veel op elkaar lijken?”, vroeg hij enthousiast. Dat beaamde ik. Wat zou het mooi zijn, als iedereen dat besefte. Nu ik toch bezig was, noemde ik de verhalen uit Mesopotamië over de zondvloed en de ark en de Proza Edda, met een laatste oordeel en een nieuwe wereld.

Belarus

De jongeman uit Belarus veerde op. Hij kende die verhalen ook, want de Vikingen hoorden bij de geschiedenis van zijn geboorteland. Hij had een Turkse vader, woonde allang in Nederland maar ging nog wel naar school. Hij had medelijden met de Russen die nu moesten vechten in Oekraïne. Die waren niet slecht, hun op macht en rijkdom beluste leiders lieten hen zinloos en zonder bescherming sterven in een oorlog waar zij zelf geen belang bij hadden. Ik dacht aan 1940. Nederlanders met Duitse vrienden of zelfs familie: een echtgenoot, een nicht, grootouders. Moest je die toen ook gaan haten? Zoveel begrip van zo’n jong iemand, het was uniek.

Indonesië

De jonge vrouw met Indonesische grootouders plus een Duitse moeder vroeg zich af waarom de wereld zo’n slechte plek is voor vrouwen. De Afghaan vertelde vol schaamte dat vrouwen in zijn thuisland nog steeds gestenigd worden en dat ze geen medische zorg meer krijgen sinds er geen vrouwelijke artsen en verplegers mogen werken. Zij snoof strijdlustig en benadrukte dat zij desnoods met gevaar voor eigen leven daarheen zou willen om de boel flink te verbouwen. Waren er maar meer die er zo over dachten. Want op de VN hoeven vrouwen niet meer te rekenen.

Gelijke rechten

We kwamen eensgezind tot de conclusie dat alle mensen gelijkwaardig zijn en dezelfde rechten hebben. Weg met die onzin over kleuren, genders en genen. Wat een geweldige wereld met deze geweldige jonge mensen.

Als zij het voor het zeggen krijgen, komt er een fantastische toekomst aan.