Onvoorwaardelijk

Al lang gaat het slecht. Mijn zoon is eind twintig, maar al jaren werkeloos, verslaafd en dakloos, zonder enig uitzicht op verbetering.

Soms zie ik hem maanden niet, maar zo nu en dan staat hij opeens voor de deur. Het stakerige lijf is niet langer dat van een kind, maar gemangeld, vermoeid, en toch een volwassen man die zich daar niet naar gedraagt. Als een struisvogel graaf ik me in. Zolang ik mijn zoon niet spreek, verdwijnt hij ergens achter in mijn geheugen, om zich bij een ontmoeting weer als een vloedgolf over mij heen te storten.

Wat hij doet in het dagelijks leven is mij onbekend, ik moet ernaar raden. Doet hij niemand kwaad, heeft hij pijn, is het koud waar hij verblijft, kan hij dagelijks eten kopen, huilt hij soms, eenzaam en alleen?

Een junk is waardeloos

Ik houd ondanks alles van mijn zoon, al valt dat voor anderen soms moeilijk te begrijpen. Er is onbegrip, en oordelen is makkelijk genoeg. Een junk is een klootzak, een waardeloos mens, absoluut niet de moeite waard.

Maar ook een junk heeft een moeder, een moeder die hem ooit verzorgde toen hij klein was, die toekeek hoe hij zijn eerste stappen zette, die hoorde hoe hih ooit zijn eerste woordjes sprak. Een moeder met goede hoop voor de toekomst van haar kind.

Waarom ging het zo gruwelijk mis? Ligt het aan de opvoeding, zoals anderen beweren? Dat kan best zo zijn, maar er is nu niets meer dat ik daaraan veranderen kan. Evenmin kan ik iets veranderen aan zijn pijn, of zelfs aan de mijne.

Ik omhels hem wanneer dat kan. Even is hij heel dichtbij, maar tegelijkertijd zo ver weg. Moeilijke vragen stel ik niet, want misschien zie ik hem daarna wel nooit weer.

Verwoestend

Verslaving is een verwoestende ziekte, die niet alleen de verslaafde raakt, maar ook hakt aan de wortels van het gezin. En adequate hulp is moeilijk te vinden. Mijn liefde is onvoorwaardelijk, zonder logica, zonder reserve, daarom kan ik mijn zoon niet laten vallen, en houd altijd hoop. Wellicht ontvangt hij ooit de juiste hulp, misschien gaat het op een dag beter. Liefde laat een moeder hopen, hopen en blind geloven.

Ik ben die ene moeder, maar met mij zijn er nog vele anderen. Allen wachten wij op die ene dag, dat gewenste moment van bezinning, van overwinning, de redding van ons geliefde kind.

Mijn zoon weer kunnen zien zonder die donkere schaduwen onder de ogen, een vrije lach, een open blik, een warm hart. Een beetje geluk. Wat zou dat fijn zijn.