De Stones – terug in de toekomst

Ik sta vandaag op en ga morgen pas naar bed, want het is weekend. Dus zeg nu niet dat ik in het verleden leef. En dat deden de oudere jongeren (wat mis ik Van Kooten en De Bie toch) deze week ook niet. Massaal trokken ze er ’s avonds op uit.

Vaak met ‘de tong’ op hun buik marcheerden grijsaards door de natte straten en luidden om twaalf uur ’s avonds de nieuwe dag in door de planken te laten kraken van platenzaken waar het nog nostalgisch naar lp ruikt; cd’s zijn geurloos. Ze vormen een eenheid door een gemeenschappelijk doel. Ze móeten ‘m hebben, niet online maar fysiek, in hun door ouderdomsvlekken gesierde handen: het nieuwe album van de Stones! De echte liefhebber zegt nóóít ‘Rolling’. Zo val je door de mand als je voor veel geld door doorverkoop of als vip-BN’er een jaar geleden selfies maakte in de ArenA: ‘Ja, ik ben bij de Rolling Stones geweest!’ Wat leef je dan in het verleden, zeg.

Voor vier gulden en vijfennegentig cent kochten mijn zusje en ik ons eerste singletje: Lady Jane van de Stones. Best wel duur voor die tijd. De TOP 40 mochten we gratis meenemen. We snuffelden door de bakken met alfabetisch en op genre gesorteerde lp’s. Als je wilde luisteren dan legde de platenmeneer of -vrouw de lp op de draaitafel. Met een soort telefoonhoorn aan je gewenste oor kon je luisteren. Mono, dat wel. Later was de hoes leeg. Bij de kassa werd de juiste plaat, in binnenhoes, erbij gezocht. Wel goed opletten, want om nu met Vader Abraham en zijn zeven zonen de winkel uit te lopen in plaats van Sticky Fingers, dat was toch niet de bedoeling.

Bij de met alle (muzikale) winden meedraaiende Humberto Tan, beweert diskjockey Armin van Buuren dat zijn trancemuziek en alle andere baggervarianten niet meer verdwijnen. Van Buuren is diskjockey, maar dat klopt natuurlijk niet, want dj’s legden al dan niet met kleverige vingers platen op een draaitafel waardoor je… muziek hoorde. Dat is heel wat anders dan naar computergestuurde vernachelde platen luisteren. Vind je het gek dat mensen daar knettergek door worden en dat de dj er zelf een burn-out door opliep. Over vijftig jaar zal niemand voor Armin in de rij gaan staan bij een platenwinkel, zelfs niet in een online-file.

Op dit late moment van de avond, dreunen de monotone bassen van het Amsterdam Dance Event door mijn ramen. Ik moet denken aan Rudy Bennett, zanger van de voormalige Haagse band The Motions – ‘(…) Only wasted words, oh Lord let the good times come (…).’

„We waren bofkonten”, zei Rudy over de muziek van zijn generatie. Volgend jaar Rod Stewart in Amsterdam, ik heb al kaarten en kijk uit naar de toekomst. En nog verder: wie weet komen de Stones nog een keer. Graag voor een betaalbare prijs.

Wees niet boos, ik ben nu eenmaal van een andere, wel muzikale generatie. Ik laat de naald voorzichtig zakken: ‘Don’t be angry with me’.