Oud

Over het algemeen voel ik me jonger dan het aantal levensjaren dat ik heb. Dat heeft te maken met een nieuwsgierigheid naar dingen die ik nog niet weet, een groot vertrouwen dat er weer zon komt na de regen en met een fit lichaam.

Alleen heeft dat fitte lichaam een opdonder gehad na de vrije val van een paar weken geleden en dat is goed te merken. Omdat ik nu niet kan fietsen of joggen en omdat ik naast de handbreuk nog overal kneuzingen heb, protesteren mijn spieren en botten en voel ik me oud. Bejaard. Maar omdat ik ook realistisch ben, weet ik dat ik me er op dit moment aan moet overgeven. En tegelijkertijd positief moet blijven. Dus kijk ik naar Beter Laat Dan Nooit.

In dit programma gaat een viertal bejaarde Nederlanders samen op reis en ondernemen ze allerlei dingen die ik voor geen goud zou durven, zoals in een luchtballon zweven of op het hoogste gebouw in Azië over een loopbrug tussen de wolken wandelen. Ik vind de mannen stoer en kwetsbaar en naarmate de afleveringen verstrijken ga ik ook steeds meer van ze houden. Eigenlijk vertegenwoordigen ze gezamenlijk eigenschappen die je graag in één man zou willen terugzien. Ach, eigenlijk die ik in mezelf zou willen terugzien…

Jeugdheld en tranen

Zo heb je daar mijn jeugdheld Ome Willem (Edwin Rutten): joepie de poepie! Eén brok optimisme en levenslust.

Oud-presentator Frits Barend, die laat zien dat hij vastberaden en in staat is om stappen voorwaarts te zetten, ongeacht of het leven eerlijk is geweest ten opzichte van je familie of niet.

Hennie Huisman, die volkomen eerlijk is over zijn angsten en zich niet schaamt voor zijn tranen.
En last but not least: Mr. Toppop Ad Visser, die gehoor geeft aan zijn behoefte om zich ook terug te kunnen trekken en niet met alle activiteiten meedoet.

Ik leer ervan. Ze inspireren en ontroeren me, die oude knarren. Ze zetten me ook aan het denken over mijn eigen leven. Wat wil ík nog doen voordat ik het niet meer kan?

Dromen

Ik wil niet toewerken naar mijn pensioen en daarmee naar mijn vrijheid. Wat als tegen die tijd mijn rug helemaal versleten is? Wat als ik de durf en het geld niet meer heb om mijn dromen waar te maken? En wat me nog het meest benauwt: wat als ik op mijn 70ste terugkijk en bedenk dat ik nog zoveel dingen had willen doen die ik niet heb gedaan? Of dingen heb gedaan die ik niet wilde?

Misschien is mijn val en noodgedwongen pas op de plaats ook een gelegenheid om goed na te denken over wat ik wil. Over hoe het traject naar mijn pensioen een prachtige reis kan worden als ik me minder druk maak over de wereld en wat meer over mezelf. Ik ben er nog niet helemaal over uit. Maar wat mijn vier oude vrienden doen, dat wil ik ook. Terug kunnen kijken op een leven dat geleefd is.