Op zoek naar Niemand

We wonen met z’n zessen in een huis. Mijn man en ik, drie tieners en een dreumes.

Het komt nogal eens voor dat als we ’s avonds iets lekkers bij de thee willen pakken, we een lege pak koekjes in de kast aantreffen. Het eigenaardige is dat vooral de chocolade, chips, koekjes en andere zoetigheden pootjes lijken te hebben gekregen. De blikken kikkererwten en zilvervliesrijst hebben hier geen last van. Die blijven netjes op hun plaats staan. Evenals de fruitschaal, dagen na het bezoek van de groenteboer, zich leent voor een stilleven.

Raadsel oplossen

Als ware Sherlock Holmes gaan we aan de slag om dit raadsel op te lossen. En al snel treffen we eigenaardige situaties aan. Een opengebroken zak chips weggemoffeld in de garage. Lege wikkels van chocolade verstopt onder een berg wc-rollen in het prullenbakje op het toilet. Daarnaast tref ik lollystokjes aan onder matrassen tijdens het verschonen van de bedden en snoeppapiertjes tussen een stapel kleding achter in de kast.

We raadplegen de tieners. Die reageren al net zo verbaasd als ons. Hoe die reep chocolade na een dag al op is? Ze zouden het niet weten. Dat het pak met koekjes leeg gegeten is maar de verpakking blijft liggen alsof er nog wat in zou zitten. Ja, wie doet nu zoiets?! En wie die papiertjes in de kledingkast heeft verstopt of onder een berg wc-rollen? Ze zijn ze het roerend met ons eens dat het vreemd is maar ze ontkennen stuk voor stuk enige betrokkenheid in deze zaak. „Dus niemand het heeft het gedaan?”, roep ik uiteindelijk gefrustreerd uit. „Ja blijkbaar!”, is het enige antwoord dat het drietal ons kan geven.

(N)iemand vinden

Later, tijdens een bezoekje aan mijn schoonmoeder komt het mysterie ter sprake. „Er verdwijnt bij ons van alles uit de kast maar niemand heeft het ooit gedaan”, leg ik haar uit. „Ja”, zegt mijn schoonmoeder, „vreemd is dat hè, mijn moeder zei altijd tegen ons, als ik die niemand nou toch eens vind…!”

Het is dagen later als de kinderen op een zondagmiddag met elkaar Monopoly spelen. Zoals altijd begint het vreedzaam en mondt het halverwege uit in slaande ruzie. „Nee, dat is niet eerlijk!” „Jawel, jij kan gewoon niet tegen je verlies!”, hoor ik ze vanuit de keuken roepen. „Hier houd je geld maar, ik doe niet meer mee!” Terwijl de gemoederen flink oplopen doet er één nog een duit in het zakje: „Ja hallo, maar wie heeft er nu gewonnen?!” „Niemand!”, roept de ander gefrustreerd. Waarop een van de drie antwoord: „Ja ik! Want ik ben niemand.”

Gevonden!

Ineens veer ik op. Ik bedenk me geen seconde en meng me in de chaos van ruziënde kinderen, rondvliegend geld, huisjes en kanskaarten. „Ja gevonden!”, roep ik uit. „Jij bent Niemand die al dat lekkers uit de kast laat verdwijnen!”

Triomfantelijk wrijf ik in mijn handen en denk ik aan de moeder van mijn schoonmoeder. Ik heb haar nooit gekend, maar ik denk dat ik haar graag had gemogen. Mysterie opgelost oma, Niemand is gevonden!