Herdershondendiarree

Mijn grootvader behaalde op zijn 65ste het rijbewijs. In de autobranche gold toen: ‘de man beslist bij grote uitgaven, de vrouw kiest de kleur’. Mijn oma moet even niet opgelet hebben, want het Dafje waar ze mee thuiskwamen had de kleur van – zullen we zeggen – ‘chocola’, hopjesvla, of OK: herdershondendiarree.

Ze reden meteen door naar Oostenrijk, om bij mijn tante in de bergen (nee, niet tante Heidi) eindeloos de hellingproef te oefenen. Toen was de beer los, een leven lang opgekropte vakantiedriften konden niet meer genegeerd worden.

Voor hun volgende avontuur gingen zij met hun kerk naar Israël. Ze kwamen terug met enthousiaste verhalen over Jeruzalem, Bethlehem en hoe ‘die Israëli’s de woestijn getemd hebben’. Vol indrukken, tot voor kort kwamen ze niet voorbij Bartlehiem. Ik dacht er aan nu de ‘sociale kanalen’ weer bol staan van geweld en stellingname. In godesnaam, mensen! Of liever: in naam van het gezonde verstand: hoe kun je in dit conflict partij kiezen? Pas je dan een puntensysteem toe bij kolonialisme, schending van mensenrechten en terrorisme? Is het ene imaginaire vriendje jou liever dan de ander? Ik vind over het algemeen Israëli’s even naar als Palestijnen. Nuance: lees ‘sommige’.

Sinds internet

Het is een verworvenheid van internet dat iedereen, op elk moment van de dag, ongefilterd zijn of haar mening kan spuien. Als maatschappij schieten we daar enorm veel mee op, deze ‘denktank’ – als via de rafelranden van de vrije meningsuiting, van Kutdammerveen tot Knoopsgat, de polarisatie zich verder voltrekt. Of nou ja, ‘ongefilterd’ – sociale media rekruteren tegenwoordig Enge Buurmannen om onwelgevallige teksten en foto’s aan te wijzen. Zij met een NSB- of Stasi DNA-lijn krijgen voorrang. Regeringen buigen zich over aangepaste wetgeving. Want hoe torn je aan de vrijheid van meningsuiting, zonder dat de achterkant van het borduurwerk loskomt. Aan wie vertrouw je controle en handhaving toe?

Koddig?

Het heeft iets ‘koddigs’ vind ik, die hele meningen carrousel. Jan en Riet van driehoogachter met hun ‘vóór die en tegen die’. Veel meer smaken zijn er niet? En geen hond die het bijhoudt (ja, Maurice). Draagt het ergens aan bij? Laten wij de eenheid zo goed mogelijk bewaren en hopen dat niemand geïnspireerd raakt om de heilige strijd op andere tonelen voort te zetten. In Brussel ging het al (weer) mis.

Net als bij de oorlog Rusland – Oekraïne (voor de rust stond het 10 – 11) is er bij het conflict tussen Hamas en Israël nog een derde partij in het spel en daar lees ik te weinig meningen over. Der Waffen Industrie, jarenlang gesponsord door uw bank en verzekeraar. Die waren maar wat blij dat de joden na de oorlog niet een provincie van Canada kregen. Niets dan ellende, door die wapens. Het zou er heel anders uit zien, toch, als beide partijen met alleen frietvorkjes zouden zijn uitgerust? Wel van die ouderwetse houten, die plastic-en ben ik op tegen.