Zomaar een kant

Ik voelde me heel dom en tegelijkertijd kon ik de meneer achter de balie wel om zijn hals vliegen. Urenlang had ik gewanhoopt en hij had mijn probleem binnen secondes opgelost.

De iPhone 6s van mijn moeder was aan vervanging toe. Geen software-ondersteuning meer en dus veel foutmeldingen waar ze geen raad mee wist. Beide partijen hadden de klus lange tijd uitgesteld omdat wennen aan iets nieuws op een bepaalde leeftijd lastiger is dan het accepteren van ongemakken.

Gelukkig had ik nog een gebruikte iPhone 8. Die heeft tenminste nog de vertrouwde thuisknop. Zonder die knop moet je de telefoon toch anders bedienen en vanaf de onderkant naar boven swipen. Het zal de leeftijd zijn, maar als mijn moeder swipet dan is de uitkomst onvoorspelbaar.

Schuifje

Vol goede moed, ging ik aan de slag met het overzetten van oud naar nieuw en dat ging goed tot ik als laatste de simkaart in de nieuwe telefoon wilde doen. Nadat ik de kaart in het schuifje had gedaan kreeg ik het niet meer dicht. Ik probeerde eerst wat harder te drukken en daarna knipte ik toch een stukje wit weg. Tenslotte sloot het schuifje wel. En toen kwam Murphy met de melding ‘Geen simkaart’.

Ik deed het schuifje open en dicht, keek naar instructiefilmpjes, bestudeerde hoe de kaart in mijn eigen iPhone zat en begon vervolgens weer bij stap één, maar de melding bleef. Na een uur concludeerde ik wanhopig dat ik de simkaart had beschadigd bij het drukken of het knippen en dus moest ik een nieuwe bestellen bij de provider.

Voordat ik de inloggegevens van de My-pagina had gevonden was het alweer een uur later. Drie werkdagen zou het duren en 15 euro kosten. Ik drukte op de bestelknop die toen verdween, terwijl ik niks zag gebeuren en de bestelling nergens kon terugvinden. Al snel had ik een vermoeden dat door een medewerker in de chat onaangedaan werd bevestigd: de nieuwe simkaart was naar een oud adres gestuurd en zij kon helemaal niets voor mij betekenen. Ik had bij de verhuizing het nieuwe adres moeten doorgeven en daar had ze natuurlijk helemaal gelijk in. Uit frustratie meldde ik toch even dat een tussenscherm met samenvatting wel zo klantvriendelijk was geweest.

Buikpijn

Ondertussen was ik al uren bezig en had ik buikpijn gekregen. Ik had er tenslotte voor gezorgd dat mijn moeder een paar dagen niet gebeld kon worden op haar mobiel. Ze kon niet meer anders dan wachten op de nieuwe simkaart en hem er dan zelf indoen. Zorgvuldig noteerde ze mijn instructies:

„Met de gouden kant omhoog?”

„Ja, met de gouden kant omhoog”, bevestigde ik.

Na alle commotie gingen we einde dag nog naar een computerwinkel om te kijken naar een nieuwe laptop en gelukkig liet ik de meneer achter de balie toch zomaar even in mijn (sim)kaart kijken. Dat bleek een gouden greep, maar dan wel met die kleur naar beneden.