Wereld vol wonderen

De schoolvakanties voorbij, de wachtrijen zijn er niet tot heel kort, overal op de terrassen is nog plaats en ik word weer meegezogen in de wereld vol wonderen. Dit park blijft voor mij de magische aantrekkingskracht houden.

60+’er en genietend van mijn pensioen loop ik als een kind weer langs en door de attracties, vooral die er al decennialang zijn. Zelfs in het Sprookjesbos zie ik toch steeds nieuwe dingen, zoals een poes die onder het bed van Sneeuwwitje (of Doornroosje) de kop met lichtgevende ogen laat zien of een verdwaald muisje ergens in een koud landschap.

De bijna jaarlijkse foto op een paddenstoel kan ik na afloop van de dag toevoegen aan mijn ‘collectie’.

Veel opa’s en oma’s met kleinkinderen of ouders met een kind onder de leerplichtige leeftijd lopen er rond en zo nu en dan vraag ik me af wie er het meest geniet.

„Kom opa, verder lopen”, trekt een jochie aan de arm van opa, die naar zijn mening te lang stil blijft staan.

De rode schoentjes vond ik als kind altijd fascinerend en ook nu kijk ik naar de schoentjes die wel nooit lijken te verslijten.

Wij weten wat we kunnen verwachten, maar aan de andere kant van de ‘dansvloer’ staat een stelletje, naar schatting een jaar of 18-19, waarvan de jongen niet weet wat er gaat komen.

Hij kijkt met een ietwat onverschillige blik naar de schoentjes die keurig naast elkaar op de tegelvloer staan, terwijl een stem uit de luidspreker het verhaal vertelt dat hoort bij dit sprookje.

„Ze doen niks”, zegt hij tegen zijn vriendin, overduidelijk niet geïnteresseerd in het vervolg.

Zij blijft echter staan. Ze weet wat er gaat komen. Ik ben benieuwd naar zijn reactie en houd zijn gezicht in de gaten.

De schoentjes komen in beweging en hij zegt zachtjes, overduidelijk verbaasd: „Hoe dan?”

Die verandering in zijn gezicht had ik moeten filmen en ik kan mijn lachen echt niet inhouden, terwijl hij met de nog steeds verbaasde blik mijn kant opkijkt en zich nog een keer hardop afvraagt hoe dit kan.

Ik zeg tegen ze dat zijn reactie een foto waard zou zijn geweest en schiet weer in de lach, waarbij zij aansluit en zijn grijns nog groter wordt.

Deze jongen werd helemaal meegezogen in de wondere wereld. Een brede lach als van een klein kind met allebei de mondhoeken ver omhoog getrokken, uitmondend in twee grappige kuiltjes.