Wanneer doe je het goed?

ik handel vanuit instinct, gevoel… en soms een beetje verstand, maar ik probeer daarnaast of tegelijk ook de mensen om me heen die ik lief heb zo goed mogelijk te helpen wanneer nodig, te luisteren zonder oordeel en er gewoon te zijn. Zoals anderen er voor mij zijn.

Steeds vaker krijg ik daar negatieve reacties op.

Waarom zou je Noor, heb je niet genoeg aan jezelf?

Ik word daar zo doodmoe van. In welke wereld leven we als we niet meer ‘samen’ leven?

Vanuit die gedachtegang merk ik dat hoe meer ik doe, hoe meer ik blijkbaar ook fout kan doen.

Lig ik een week lang depressief in bed, dan hoor ik nul commentaar over dat men zich achtergesteld voelt op welk vlak dan ook. Maar voel ik me sterk genoeg anderen een helpende hand te bieden of in sommige situaties meer dan dat, dan is er altijd wel een andere partij bij wie ik het blijkbaar niet goed doe.

Zorgzaamheid

Waar is ons inlevingsvermogen, onze zorgzaamheid en letterlijk alles wat ons een samenleving maakt gebleven?

Ik heb zelf ook tijden gekend dat ik minder of helemaal niet toe kwam aan iemand anders dan ikzelf. Me myself and I… Was ik toen gelukkig?

Nee, dat was ik niet.

Ik ben gelukkig als m’n naasten ook gelukkig zijn maar het lukt me nooit om iedereen tevreden te stellen, al zou ik dat wel willen.

Is het een utopie iedereen te geven wat hij of zij verdient, of moet ik accepteren dat het blijkbaar niet zo werkt in deze wereld?