Stress

The Biohack Project. Ik had eigenlijk geen idee wat het was. Ik stelde mij de Guy Fawkes-maskers van Hackers Anonymous voor, die in een vete verwikkeld waren met een bio-boer. En dus maar gingen dreigen dat er camera’s in zijn bloemkolen verstopt zaten of dat zijn John Deere zich tegen hem zou keren.

Misschien toch beter om even de trailer te kijken. De trailer ging vooral over stress. De kandidaten, hun kinderen, hun huisdieren. Alles heeft stress. En de presentator leidt een soort Fear Factor-achtige show in met extreem stressvolle uitdagingen. Deze uitdagingen moeten er voor zorgen dat de ‘gewone’ stress in het dagelijkse leven van de deelnemers gaat afnemen. Want als je één keer van een hoog platform afspringt of jezelf levend laat begraven, dan maak je je maandag minder druk op je werk. Toch?

In de eerste aflevering wordt wel eerlijk door Govert Viergever gezegd dat biohacking een experiment is. En dat het beslist geen vervanging is voor de dokter. Vervolgens wordt het thema ‘stress’ gepresenteerd als aanleiding voor het programma. Want hoe kun je je stress overwinnen in deze moderne wereld?

Masterclass Moojii

Nu is stress niks nieuws. In de jaren 60 en 70 gingen mensen om die reden mediteren met guru’s of mystici. Daar zijn nog filmpjes van op Youtube. Mensen die bij een masterclass van Moojii of Sadghuru gingen opstaan en eindeloos over hun gevoelens en problemen begonnen te tetteren. Totdat de mysticus hen vervolgens vertelde dat dit niet hun echte zelf was. Dat luchtte dan opeens op: „Niet mijn echte ik.”

Mensen zijn gewoon een beetje de weg kwijt en grijpen alles aan om hun zenuwstelsel, als een soort kapotte klok, te laten repareren. Maar zodra de realiteit weer terugkeert komt die koekoek, ondanks dat mediteren en dat ijsbad, toch weer krijsend uit de klok. Als een stervende pterodactylus uit een ander tijdperk.

Wim van de inpakafdeling

En dat vind ik dus de crux: dit tijdperk. Alles staat in het teken van verbetering. Vroeger had je Wim van de inpakafdeling die gewoon z’n dingetje deed. Wim werkte al dertig jaar in de fabriek en niemand had verder commentaar op zijn tempo of zijn werkwijze. Hij was gewoon Wim. Dat kan nu niet meer. Tegenwoordig moet ook Wim van vierhonderd verpakkingen naar vierhonderdvijftig verpakkingen per dag. En Wim moet om elf uur ‘s avonds nog bereikbaar zijn op whatsapp voor de teamleider. Dat is waar de stress vandaan komt, volgens mij.