Stille oorlog

Na twaalf jaar dagelijks getreiter, ben ik eindelijk verhuisd. Nieuwe buren.

Maar als de jaloezie hoogtij voert, dansen de muizen op tafel, leerde ik.

En nieuwe buren blijken banden te hebben met oude buur.

Via een golfterrein.

Daar bedenken ze plannen uit.

Om zich helemaal een kriek te lachen, elke week weer.

Plannen om iemand uit de directe omgeving te zieken. Je kunt het geloven of niet, maar het bestaat.

Zo ondervind ik dus weer aan de lijve.

Pas een moestuin aangelegd.

Buur kan dat niet uitstaan.

En bestelde Spaanse slakken.

Met huis.

Die werden eerst in verpakking bij mij bezorgd.

Een vrouw die ik niet eerder zag, een jaar lang, omdat de buurman steeds deed alsof hij alleen woonde, kwam de bestelling ineens ophalen. Verbaasde mij erover, dat de buur ineens een vrouw bleek te bezitten. Daags na de levering had ik ineens een slakkenplaag.

Slakken zijn terug

Niets bleef erover van mijn moestuin. De Heer bad ik aan ter oplossing. Die liet mij dagelijks horen dat er in de late avond iets werd neergeslagen vanuit de buren op mijn terras.

Dus ik laarzen aan en ter inspectie.

Vind ik een hele collommus slakken terug, steeds met huis.

Die heb ik verzameld in een afgeknipte melkbus met azijn en chloor.

Heb mijn eigen kip gespeeld dus.

Vandaag is de maat vol.

En de melkbus ook.

Heb het gezeefd en de slakken met huis dood en al, in een pedaalemmerzak gedaan.

En over de haag gesmeten.

Terug richting buur.

Ik laat me geen twaalf jaar meer pesten .

Door niemand meer.

Het is stille oorlog.

Tussen buur en mij.