Kerremus

Het is zover. Dit weekend staat het dorp weer op stelten, want het is Kermis, in het Volendams dialect beter bekend als ‘de Kerremus.’

Mijn man, een volbloed Volendammer, is dan ook al zenuwachtig.

„Maar je bent toch volwassen?”, merk ik, zoals ieder jaar, weer verwonderd op. Maar een bodywarmer (halfbloed Volendammer)kan zoiets niet snappen, aldus mijn schoonfamilie.

Hoe de dorpelingen de nachten aftellen tot de eerste draaimolen draait, welke dagen ze ‘gaan’, liefst alle uiteraard, maar vooral hoe het dagelijks leven verruild wordt door het voorzitten, aanzitten en nazitten. Met lauw bier en gezellige kermismuziek.

Een bonte verzameling van ouderwetse Hollandse platen passeren de revue: Mijn wiegje was een stijfselkissie van ene zwarte Riek, Want er zijn meisjes van Drukwerk, Jan Smit en niet te missen, Lily van Putten, een echte Volendammer hit van de Dekkerband.

„Dat hoor je tóch niet meer als je dronken bent”, zei een familielid van mijn man vergoelijkend. Helemaal ongelijk had hij niet, omdat de muziek ieder jaar overal zó hard staat, dat je letterlijk haast niemand meer kunt verstaan.

Mensen die je nauwelijks spreekt kom je gedurende deze dagen tegen, en schreeuwen je opeens allerlei vertrouwelijkheden in het oor, die ze zich later zelf niet meer herinneren kunnen. Verklede dorpelingen sjokken voorbij in de meest wonderlijke outfits, van levensgrote penissen, tot wandelende bananen, alles liefst zo flamboyant mogelijk.

De kermis is het feest van de Volendammer, niet van de jassen (niet-Volendammers). Dat dient iedere buitenstaander te begrijpen, maar helaas komen er elk jaar meer ‘vroimden’ (vreemden) bij om het feest luister bij te zetten.

Op de dijk is het een drukte van belang. Waar het normaal krioelt van de toeristen, kijk je nu vooral in lachende Volendamse gezichten, bil aan bil staan de dorpsgenoten tegen elkaar aangedrukt. Elk terras is omgetoverd tot een kroeg, de vlaggen hangen uit en ‘s nachts branden de lichtjes boven de kade.

Vrijwel iedereen is vier dagen dronken, en sommigen zelfs zó erg, dat ze zich kruipend voortbewegen, of stil voor zich uit zitten te staren aan de rand van de weg. Mannen zijn galant als immer. „Zulke lekkere ballen”, is geen ongewone toevoeging, dat moet je als vrouw maar accepteren.

Maar goed, mijn man gaat er nog altijd met veel plezier naartoe, zoals ieder jaar. Vier dagen lang onbezorgd puber zijn, wie wil dat nou niet. Ik kan zijn genoegen dan ook respecteren, maar na een aantal keer ‘meefeesten’, grijpt de charme van het feest mij nog altijd niet. Daarom zwaai ik mijn man op kermisvrijdag vrolijk uit, en blijf zelf lekker thuis. Dat is voor ons allebei waarschijnlijk ook maar het beste besluit.