Dobbelt hij niet?

Ik zoek al jaren naar de fundamentele reden waarom wij, aardbewoners, extreem materialistisch zijn. Waarom wij een enorme territoriumdrift hebben waardoor wij alsmaar meer ruimte zoeken en dromen van villa’s met zwembaden, grote sportwagens en ons daardoor gelukkiger voelen?

Ach ja, men groeit mentaal mee met de dikte van je portemonnee. En eigenlijk is dat de logica zelve: met een ruime wagen rijdt men veiliger op de baan en is men dus uiteraard iets gelukkiger. Hoe meer cash, hoe minder erg een deuk in je nieuwe auto. En met een dure brandverzekering kun je uit stof en as een nieuw huis doen herrijzen.

Om dieven weg te houden kan je met geld een safe kopen, een alarm laten plaatsen of zich een grote blaffende waakhond aanschaffen. En zo heeft elke mens, jong en oud, wel een reden om ‘stinkend rijk’ te worden. Zelfs religie is big business geworden, kijk maar naar Lourdes en de honderden souvenirverkopers daar die gretig naar je beurs loeren. Maar oorlog en genocide spant de kroon, men gaat dan zo ver om handzeep of pruiken te produceren van de dode lichamen in de concentratiekampen.

Wat drijft ons om zo fanatiek met geld bezig te zijn? Ik denk angst, diepgewortelde panische angst om arm en dakloos te worden en zo maatschappelijk buitengesloten te worden. Extreme armoede associeert men immers – vaak ten onrechte – met de termen: onverzorgd, dom en lelijk. Daarom heeft men spaarbanken uitgevonden om de welgestelden rijk te houden maar vooral de bankdirecteuren zelf, een win-win-situatie dus.

Zo willen dictators de controle over hun arme onderdanen behouden, doodsbang om hun machtsgreep te verliezen. In tijden van oorlog gebruikt men zware afschrikmiddelen: prikkeldraad met hoogspanning, gevaarlijk uitziende tanks, kernwapens, allemaal mede getriggerd door haat, nijd, afgunst en jaloezie maar vooral de angst die ergens diep in je hersenpan verstopt zit en zich je hele leven lang onbewust manifesteert.

Ach, misschien zijn the cosmosboss en de sater een Siamese tweeling, onafscheidelijke vrienden die al eeuwen doodleuk zitten te dobbelen om de wereld. Ach nee, wat zei Einstein ooit alweer in de Berlijnse aula? ‘God dobbelt niet.’

Breekt bij the cosmosboss soms ook het angstzweet uit als Hij één van zijn kostbare planeten en sterren in een zwart gat ziet verdwijnen? Is Hij ook van de duivel bezeten? En laat Hij daarom het universum groeien, en is Hij net zoals wij, gevoed door angst, op zoek naar steeds meer ruimte?