Loslaten

Zoon, 8, gaat alleen op de fiets naar school. Uitvoerig leg ik uit hoe hij de kortste route naar de overkant van de verkeersweg moet fietsen.

„Mama, ik ben zo’n gast die met een pokerface kijkt, maar ik snap je al na een minuut.”

Verbluft kijk ik hem aan.

„Als je zo uitdrukkingsloos kijkt, denkt een ander dat je het niet begrijpt. Misschien kun je beter je pokerface veranderen. Als je dit op school…”

„Daar ga je weer, mama.”

„Loslaten”, denk ik, pak mijn rugzak en vertrek. Na een half uur trammen, sprint ik naar de bus. Hijgend blijf ik voor de deur staan.

„Rijd je nog mee?”, vraagt de chauffeur.

Zijn oorringetje licht fel op door een zonnestraal die naar binnen schijnt door de verder groezelige ramen. Ik wurm me door de mensenmassa, grijp een lus. Na een kwartier kan ik zitten, kijk naar buiten maar zie niets.

Riempje vast

Op goed geluk druk ik op de knop, pak mijn tas maar die werkt niet mee. Uit alle macht ruk ik aan het riempje van mijn rugzak dat klemvast zit tussen de twee stoelen.

„Jezus”, laat ik me ontvallen.

In paniek trek ik als een bezetene aan het riempje. Achter me hoor ik het sissende geluid van deuren die openen. „Chauffeur, ik wil uitstappen, maar mijn rugzak zit vast!”

Het meisje op de stoel achter me doet een oortje uit. „Rustig blijven en naar rechts trekken.”

De buschauffeur zet de motor stil, loopt naar me toe. Behulpzaam sjort hij aan mijn tas. „Zo, dat is knap.” Ook hij krijgt het niet voor elkaar. Ik zie ongeduldige blikken van passagiers, kijk weer naar de rug van de chauffeur.

Plotseling schiet het riempje tussen de stoelen vandaan, de buschauffeur verliest bijna zijn evenwicht. Snel neem ik mijn rugzak van hem over.

„Excuses voor deze idiote actie!”, roep ik dwaas. Twee pubers wisselen een spottende blik uit. Ik zie het nog net voordat ik de bus uitspring.

‘s Avonds als ik thuis kom draait zoon zich van zijn beeldscherm. Hij steekt zijn vuisten in de lucht, sluit zijn ogen, zijn gezicht drukt overgave uit, alsof er een doelpunt is gescoord. Dan kijkt hij me lachend aan.