Een vriendschap die ouder wordt

De gouden jaren. Het leven is als een prachtige camping, waar we samen met onze vrienden en geliefden de mooiste herinneringen creëren.

Zo heb ik ook mijn campingmaatje, een onverschrokken veteraan die altijd actief was en leefde alsof hij de eeuwige jeugd in zijn binnenzak had. Maar zoals de wijze woorden ons vertellen, „tijd vliegt wanneer je plezier hebt”. En nu, tot mijn verbazing, zie ik hem ineens oud worden – sneller dan ik ooit voor mogelijk hield.

Weet je nog die gloriedagen van golfen, tennissen en de sportschool? Hij was onverslaanbaar en ik herinner me nog dat ik er altijd van overtuigd was dat ik zijn geheim had ontdekt. „Het moet die magische Adidas Ajax-trui zijn die hij altijd draagt”, grapte ik naar mezelf, terwijl ik mijn verwoede pogingen om hem te evenaren voortzette. We zwoegden en lachten samen, terwijl we onszelf ervan overtuigden dat we nooit oud zouden worden.

Jonge honden

En dan waren er de voetbalzaterdagen, waar we ons als twee jonge honden op het balletje gehakt stortten tijdens de rust van de wedstrijd. Oh, wat keken we uit naar die paar biertjes na afloop – alsof we ze verdiend hadden na een gewonnen wereldbekerfinale. Het leek erop dat niets ons kon stoppen, niets ons kon vertragen en niets ons uit elkaar kon halen.

Maar zoals het leven het zo vaak heeft, kwam er een onverwachte wending. Een duivelse indringer in de vorm van abcessen in zijn darmen deed een dappere poging om zijn onvermoeibare geest te beteugelen. Maar hoor, de geneeskunde triomfeerde en de abcessen werden verdreven als onwelkome gasten.

Nu zit ik hier, een decennium jonger, en zie ik mijn vriend zijn rol als de altijd jeugdige superheld langzaam inruilen voor een nieuwe fase van het leven. Het voelt anders om die camping zonder hem te betreden, alleen een bakkie te doen en nostalgisch terug te kijken op de jaren van avontuur en ondeugd.

Toch, tussen alle sentimentele reflecties door, blijft mijn gevoel voor humor onaangetast. Want als ik terugkijk op die tijden dat we elkaar ongeslagen waanden, realiseer ik me dat we een beetje te veel vertrouwen hadden in die magische trui. Misschien hadden we wat van dat mysterieuze elixir van de jeugd moeten bewaren voor onze latere jaren – wie had ooit gedacht dat we er zo snel doorheen zouden raken?

Eeuwige jeugd

Maar in plaats van te treuren over de tijd die we niet meer samen kunnen doorbrengen, kijk ik uit naar de komende jaren. Want hoewel zijn snelweg naar de eeuwige jeugd misschien een tikkeltje hobbelig is geworden, weten we dat er nog vele avonturen te beleven zijn. We hebben elkaar en het leven, en dat is alles wat we nodig hebben.

Dus, beste vriend, laten we samen deze nieuwe fase van het leven omarmen. Laten we genieten van de rustige momenten, de kopjes koffie zonder die zoete geur van triomf. Laten we onze oude herinneringen koesteren en nieuwe maken terwijl we de wereld verkennen op ons eigen tempo.

En aan al mijn lezers die dit pad van het ouder worden al bewandelen of nog gaan bewandelen, laat ons toasten op het leven en de vriendschappen die ons kracht geven. Het maakt niet uit hoe oud we worden; het is de reis die telt. En zoals mijn vriend altijd zegt: „We zijn als goede wijn – we worden alleen maar beter met de tijd.”