Opgeknapt

Het is stil in de huiskamer. Op de achtergrond hoor ik het geritsel van papier, het draaien van de wasmachine. Ik lig achterover op de bank te luisteren hoe een tak ritmisch tegen de voorruit tikt.

Bijna val ik in slaap, maar zie dan mijn mobiele telefoon oplichten.

Het is buurvrouw Carina. Ze gaat de huiskamer opknappen.

„Hebben jullie nog verfrollers?”, wil ze weten.

„Ja, die hebben we”, antwoordt mijn man desgevraagd.

Bij Carina is het een enorme zooi.

Ik val bij binnenkomst pardoes in een doos kranten die pal achter deur is neergestald. Verderop staat een witte, staande lamp. De kasten zijn van de wanden geschoven.

„Wat is hier loos?”, zeg ik, in mijn ogen wrijvend.

Mijn man, die de bak met verfrollers vasthoudt, staat achter me.

„Wat heb je daar nou?” Hij wijst naar een groot gevaarte midden in de kamer. Het lijkt op een professionele crosstrainer.

„Ik ben er klaar voor”, lacht Carina.

„Vanaf vandaag ga ik op dieet en sporten. Opruimen en mijn overbodige spullen verkopen. De muur wordt donkerblauw trouwens.”

Ze komt op ons toe en inspecteert de bak meegebrachte verfrollers.

„Deze zijn toch te klein?”, vraagt ze verwonderd.

„Ik heb veel grotere normaal gesproken.”

Precisiewerk

„Nou”, zegt mijn man. „Die kleintjes werken anders wel het beste, verven is een precisiewerk. Daarom gebruik ik die altijd.”

Carina denkt er blijkbaar anders over en neemt de grootste roller uit de bak.

„Zo gaat het sneller”, legt ze uit.

„Met een grotere roller duurt het sauzen van de muur een klein half uur.”

Mijn man kijkt haar ongelovig aan.

„Dat moet ik zien.”

Carina antwoordt niet, maar loopt naar de tafel waar ze de roller in een zwarte emmer laat zakken.

We horen hoe ze stevig door een dikke vloeistof roert, waarna ze met de roller een wankel uitziend trappetje bestijgt.

Mijn man volgt met open mond al haar bewegingen. Dan heft Carina haar arm op en kletst de roller met een zwaai tegen de muur. Dikke drap glijdt in stralen over de muur naar beneden.

Ze keert zich half naar ons toe en lacht.

„Zie je nou, zó gaat het snel.”

Dan gaat de bel, tot mijn grote schrik. Carina schrikt eveneens, en wankelt op het wiebelige trappetje. Uit alle macht probeert ze haar evenwicht te bewaren en tast hulpzoekend naar de crosstrainer die achter haar staat, maar het mag niet baten.

Met een zwaai kiepert ze achterover en valt met een klap op de vloer. Het trappetje klapt in, landt bovenop haar en tikt in zijn val ook de zwarte emmer van tafel. De verf spat omhoog en bedekt de vloer met dikke, blauwe klodders. Geschrokken kijken we toe.

Dan gaat de bel opnieuw.

„Moet ik opendoen?”, vraag ik behulpzaam.

„Ja, doe maar”, zegt Carina gelaten. „Het verven is wel klaar nu.” Mijn man kijkt naar de muur en schraapt zijn keel.

„Volgende keer toch maar de kleine roller zeker?”, vraagt hij liefjes.